Obraz (32

/I

I

Ryc. 89. Płuczka Zajcewa (wg Dutkiewicza i współaut.)

Jest to nierozkładana płuczka rozszerzona w górnej części, c: zcr:r::ri wyrzucaniu pieniących się płynów pochłaniających na zewnątrz. Stcsov cna ry a w dwu wielkościach — mała dla objętości roztworu pochłaniającego 2-5 ml, duża — dla objętości 10 ml. Podobne wymiary rosicćcą płuczki Poleżajewa, które jednak są rozkładane [wewnętrzna rurka na szlif).^-"

Chcąc zwiększyć powierzchnię sty^rku powietrza z cieczą zaczęto konstruować płuczki zaopatrzone we wkładkę ze szkła piankowego, co powoduje rozbicie przeciąganego powietrza na drobne pęcherzyki. Szczególnie wygodne okazały się płuczki opracowane w Instytucie Higieny Pracy i Chorób Zawodowych w Pradze (ryc. 90).

Gęstość szkła piankowego nie powinna być zbyt duża, ponieważ zwiększa to zbytecznie opór płuczki. Zastosowanie płuczek ze szkłem piankowym pozwala na zwiększenie szybkości przeciągania powietrza w porównaniu z płuczką Zajcewa.

Jeśli substancja toksyczna występuje w^r powietrzu w postaci aerozolu (mgły, dymu lub pyłu), to dla jej wyodrębnienia konieczne staje się zastosow^ranie pochłaniaczy innego rodzaju.

Dla mgieł, które znacznie gorzej ulegają pochłanianiu w roztworach niż pary lub gazy, znalazły zastosowanie płuczki o specjalnej konstrukcji^np^ płuczka sześciokulkowa (ryc. 91).

Jest ona zaopatrzona w szkło piankowe, poza tym posiada szereg przewężeń. Wielokrotna zmiana kierunku powietrza w szkle piankowym ułatwia pochłanianie,

!&