Opacki

I K 1 f\ t U > /. l> I' A K i 114*1

I K 1 f\ t U > /. l> I' A K i 114*1

r

czywistości, jaka zawiera się w Zadymce - odpowiedź nic będzie trudna. Można też dowodzić, jak bardzo wierny jest ten wiersz swojemu okresowi historycznemu, jak dobitnie z nim się wiąże - to również nie będzie trudne.

Ale odpowiedź na te pytania pozostawmy już innym: historykowi, psychologowi, socjologowi. Nam niech wystarczy, że wszystkie te treści wiersz wypowiada głównie rytmem.

Rytmem anapestu. Stare rytmy mają swoją siłę i swoje znaczenia. Może nieprzypadkowe to skojarzenie: tym rytmem w starożytnej tragedii przemawiał chór, komentując w końcowej wypowiedzi znaczenia wygasłego już konfliktu. Przemawiał, zamykając to, co było - a przestało już być, bo w popiół się zamieniło - dramatem.

Ireneusz Opacki

PRZYJACIELU, LOS NAS PORÓŻNIŁ...

•Q

■j

: i

i

Przyjacielu, los nas poróżnił, rozstajemy się, obcy prawie.

Ty do Łodzi wracasz, ja - w próżni,    :!

w śnie zostaję, w obcej Warszawie.    :^!

Wiem, na diabła ci być poetą,

ćwierkającym lirycznie świerszczem:    I*

stopy parzy ci łódzki beton,    ;_;

każdy krok w twoim dniu jest wierszem.    ^:

Znam ja radość walki codziennej

i zazdroszczę ci jej, bo lekka,    ¹

bo mi ciąży i krwawi we mnie pieśń, tęsknota i ból człowieka.

Nic ludzkiego nie jest mi obce, ból i radość rozdaję wszystkim, człowiek pieśni mojej surowcem, pieśni pełnej krwi, a nie mistyki.

Przyjacielu, czemuś nie pojął, skąd krew pieśni i moc jej czerpię? -jeśli wierszem staję do boju, wierszem kocham i wierszem cierpię.

Nie pozwolę nikomu dotknąć

harfy mej - ze stu żył - stustrunnej,    j

będę niósł ją - groźną, samotną -    jj

choćby cięższa była od trumny.    j!

I

Moja pieśń mnie zdradzić nie może,    ;i

ona trwogi ni klęski nie zna,