P1010374

L Fizjologiczne podstawy elektrokardiografii

Pojęcia podstawowe

Elektrokardiografia jest metodą obrazowania zmienności potencjału elektrycznego wytwarzanego przez serce.

Elektrokardiogram jest graficznym zapisem wielkości i kierunku zmian tego potencjału w czasie. Upływ czasu wyraża przesuw taśmy rejestrującej zapis, a zmiany potencjału są obrazowane poprzez wielkość i kierunek wychyleń krzywej zapisu. W podstawowej praktyce EKG rejestrowany jest z powierzchni ciała.

Źródłem energii elektrycznej serca jest metabolizm komórki mięśnia sercowego. Rejestrowane w czasie badania EKG różnice potencjałów są sumą zjawisk elektrycznych zachodzących w poszczególnych komórkach mięśniowych.

Elektrofizjologia serca

„Stan spoczynku” komórki cechuje obecność tzw. potencjału spoczynkowego, czyli przezbłonowego gradientu ładunków elektrycznych nazywanego stanem polaryzacji. Stan elektrycznej i jonowej polaryzacji komórki charakteryzują:

1.    Elektroujemność (—90 mV) wnętrza komórki zależna od przewagi anionów (—) głównie organicznych nad kationami (+), którymi są w ogromnej przewadze jony potasu.

2.    Błona komórkowa będąc praktycznie nieprzepuszczalna w stanie spoczynku dla jonów sodu, nie pozwala na ich wnikanie do komórki drogą biernej dyfuzji zgodnie z gradientem stężeń.

3.    Błona komórkowa w stanie spoczynku jest przepuszczalna dla potasu, a istniejąca różnica stężeń tego jonu pomiędzy wnętrzem komórki a przestrzenią zewnątrzkomórkową skierowuje siłę dyfuzji na zewnątrz, przeciwdziałając wyrównaniu różnicy potencjału.

4.    Różnica potencjałów pomiędzy wnętrzem, a powierzchnią i otoczeniem komórki, utrzymywana jest przez enzymatyczną (ATP-aza) pompę jonową, która wbrew potencjałom ładunków elektrycznych oraz wbrew gradientowi

11