P1230449

normy. To, tak charakterystyczne w tym okresie życia postępowanie, które tę fazę rozwojową uznaje za najtrudniejszą dla współżycia z otoczeniem można przyrównać do ignorowania drogowskazów na krętej drodze, której ogólny kierunek nie został jeszcze odczytany przez młodego człowieka jako właściwy. Dla wychowawcy jest to sygnał, że drogowskaz trzeba postawić dalej, nie wytyczać zakrętów, lecz pokazać cel. Być może nasz uczeń pójdzie w przyszłości w tym właśnie kierunku, ale inną, własną drogą, któnej samodzielne budowanie jest dla jego rozwoju konieczne.

Próby dokonywania syntezy poznawanego świata i wnikliwa obserwacja osób powodują, że to, co jest fałszem czy kłamstwem łatwo jest przez młodych wykrywane jako nieharmonizujące z pozostałymi elementami i bezlitośnie piętnowane. Nauczyciel, który nie przyzna się do popełnionego błędu czy choćby poprowadzi wizytowaną lekcję inaczej, niż lekcję codzienną, traci u swych uczniów wiarygodność. Bezwzględna prawda słów i czynów, „przejrzystość" własnej osoby decyduje w tym okresie życia o wychowawczym autorytecie, a tym samym kwalifikują nauczyciela do roli przewodnika na poszukiwanej drodze.

2. POMOC W ODSZUKANIU SIEBIE SAMEGO

o

Powszechnie znana „miłość do lustra" i „miłość do własnego pamiętnika" to dwa syndromy obserwowanego u młodzieży w omawianym okresie rozwojowym skupienia uwagi na sobie samym. Równocześnie, przeświadczenie o tym, że jest się wciąż pod krytycznym okiem oceny dokonywanej przez innych ludzi jest wyrazem nadwrażliwości, jaka towarzyszy temu zwrotowi ku sobie. Rodzi się własna osobowość, a dzieje się to wśród chaosu. Towarzyszą często temu procesowi liczne błędy, jak np.: mylenie intymności z zamknięciem się w sobie, zastępowanie krytyki krytykanctwem, identyfikowanie wolności z robieniem tego, na co ma się ochotę. Dopisując do tej listy zmienność nastrojów i burzę uczuć okresu dojrzewania otrzymuje

my obraz trudności, jakie musi pokonać miody człowiek w tym ofereae życia.

Uświadomienie przez nauczyciela swym wychowankom przeman jakie się w nich dokonują i towarzyszących tym przemianom trudności, tłumaczy młodym problemy, a przez to uspateja ich. choć sinych problemów nie usuwa. Wykorzystanie bogate),'poptilarae»4aśwM£-dzy z zakresu kontaktów interpersonalnych, asertywnośo czy teg> cjacji i wprowadzenie na zajęcia szkolne ćwicze#iz.tych rtoedan imże zniwelować trudności zewnętrzne, jakie przeżywa młody i i V mmi w kontaktach z innymi, nie wyprowadza go jednak z wewnętrznego zamętu i chaosu myśli. Dla ostatecznego przezwyciężenia trudnocc. wewnętrznych przydatne są więc dodatkowo wzorce osobowe: postacie z literatury i historii. Meandry ludzkiego życia, jakie bohaterowie ci pokonują pozwalają nieraz młodym na identyfikację i rozpoznanie własnych probłemów, styl żyda omawianych posad może stać się poszukiwanym wzorcem, zaś wtopienie żyda w tło społeczne stanowi bodziec do kierowania spojrzenia poza własne wierze. Pozytywni bohaterowie pomagają najłagodniej przejść mśocr~ przez trudny okres dorastania. Stąd tak ważne staje ssą w gimnazjum skupienie uwagi nie tylko na wydarzeniach, ale i na passadach oraz dobór lektur uwzględniający opisane potrzeby.

3. WPROWADZENIE W ŚWIAT WIEDZY

W procesie edukacji ukazywany jest świat w rozhadu na poszczególne dyscypliny wiedzy. Uczeń zaznajamia się zjęzytaem. prjf.nawi. twierdzeniami i metodami właściwymi dla tych dyscypfin Syrrssa we-dzy dokonuje się w umyśle młodego człowieka; zaś pcosyafwf depczące poszczególnych dyscyplin powinny uwzględniać pomoc w zakresie. Metodyka nauczania na tym etapie edulaqgr?ym jest węc najbliższa obecnie stosowanej.

Pciężki edukacyjne uzupełniają dziedziny wiedzy o iwą

iktualną w czasach współczesnych, a nie    doeyha