polski ubior1

ubiorów luźnych, niezbyt długich, no i tanich. Oczywiście używano na odzież codzienną najwięcej tkanin własnej produkcji: samodziałowych tkanin wełnianych i lnianego płótna. W odzieży takiej przeważały barwy naturalnego runa: szare, białe i brunatne, jak również uzyskiwane przez użycie najłatwiej dostępnych barwników roślinnych, stosowanych przede wszystkim do tkanin wzorzystych, przeznaczonych na odzież kobiecą.

Chłopski ubiór odświętny różnił się od codziennego jakością materiału, a także naśladownictwem form i kroju ubioru wyższych warstw społecznych. Działał tu szczególnie przykład bogatszego dworu szlacheckiego i wzory miejskie. Odzież odświętna zamożnych chłopów, szyta przez nic zrzeszonych w cechach krawców lub nabyta gotowa u handlarzy, nie mogła się jednak równać krojem i wykończeniem z ubiorami mieszczańskimi czy szlacheckimi. Chłopi ukazani na ilustracjach z połowy XIV w. mają odzież prostą, zapewne dość grubą i sztywną z samodziałowej tkaniny oraz najprostsze w kroju kaptury sukienne lub dziane i spilśnione czapki (rys. 47). Obok popularnych w Polsce nogawce ludność chłopska powszechnie nosiła długie płócienne portki wpuszczane do długich butów lub okręcone onucami. legenda o łw. Jadwidze (rękopis z 1451 r.) przedstawia chło-

tl. Suknia poszerzona klinami, sznuroicana po bokach, około 1430 r.

42.    Suknia domowa sznurowana po bokach, z krótkimi rękaioami wyłożonymi futrem, około 1480 r.

43.    Suknia domowa sznurowana, rękaw krótki z wyłożeniem, spodni rękaw sznurowany

■f4. Rękaw z ażurowym

41