skanuj0003

pogorszenie obrazu. Ponieważ w pudelku zwykle znajdują się szkiełka przykrywkowe o różnej grubości, trzeba je najpierw posegregować. Grubość szkiełek przykrywkowych oznacza się albo śrubą mikrome-tryczną, albo specjalnie do tego celu przeznaczonym przyrządem (Dcck-glastaster).

Jeśli używa się obiektywu z urządzeniem korekcyjnym, to grubość szkiełka przykrywkowego najlepiej oznaczyć na szkiełku przedmiotowym. pozwala to bowiem na szybkie nastawienie obiektywu.

Zarówno szkiełka przedmiotowe, jak i przykrywkowe muszą być bardzo czyste. Jeśli mają służyć do zamykania żywych obiektów, to w żadnym razie nie można Ich myć w używanej zwykle w laboratoriach mieszaninie chromowo-siarkowej (stęż. H-SOj + K,Cr,0_T. dokładne steżenle mieszaniny nie Jest ważne), ponieważ absorbowane przez szkło Jony chromianu są silną trucizną dla żywych komórek. W tym przypadku używa sie mieszaniny stęż. UjSO, + KNO-, albo

stęż. H-SO* + hno₃.

Przygotowanie prostego preparatu 7. materiału świeżego. Na środek czystego szkiełka przedmiotowego wpuszcza sie pipetą lub pałeczką szklaną niedużą krople te; samej wody. w której żyją badane obiekty. Następnie za pomocą pipety przenosi sie do tej kropli rośliny lub ich części. Ważne jest. aby ilość badanego materiału umieszczana na szkiełku przedmiotowym nie była zbyt duża. W miarę możności obiekty nic powinny nakładać sie na siebie. W końcu krople wraz z materiałem przykrywa sie szkiełkiem przykrywkowym. Przy tej czynności należy zwrócić uwagę, aby w płynie nie wytworzyły sie pęcherzyki powietrza, któro przeszkadzają przy obserwacji mikroskopowej. W tym celu szkiełko przykrywkowe opieramy Jedną krawędzią na szkiełku przedmiotowym tuż przy brzegu kropli i przytrzymując nachylamy Je nad kroplą (rys. 1). Następnie wolno opuszczamy je pomagając sobio igłą. Wielkość kropli najlepiej dobrać tak, aby płyn zajął całą przestrzeń pod szkiełkiem przykrywkowym 1 nie wydostawał sie na zewnątrz. Jeśli kropla jest za mała, wypełnia ona tylko część przestrzeni miądzy szkiełkiem przykrywkowym a przedmiotowym. Wówczas dodaje sie następną kroplę na brzeg szkiełka przykrywkowego, skąd

natychmiast zastanie wessana do środka. W podobny sposób można uzupełnić wodę. która wyparowuje podczas obserwacji pod mikroskopem. Natomiast jeśli kropla płynu jest za duża, po nałożeniu szkiełka przykrysvkowego należy odciągnąć nadmiar płynu pasemkiem bibuły filtracyjnej, przyłożonym do brzegu tego szkiełka.

Dodane części roślin lądowych również umieszczamy w kropli cieczy. Ciecz użyta do badań przyżyciowych nie może zawierać substancji trujących. W wielu przypadkach do tego celu nadaje się zwykła woda wodociągowa, jeśli nie jest mocno chlorowana lub zanieczyszczono innymi substancjami. Woda destylowana natomiast działa szkodliwie na wiele obiektów. Dalszym doskonałym środkiem stosowanym w badaniach przyżyciowych, zwłaszcza długotrwałych np. przy obserwacji procesów rozwojowych, jest olej parafinowy. Przy jego użyciu po pierwsze — unika się szybkiego wysychania, po drugie — w oleju rozpuszcza się znacznie więcej' tlenu. Jednak na brzegach różnych obiektów pojawiają się często niepożądane ciemne smugi, wskutek całkowitego wewnętrznego odbicia spowodowanego wyższym współczynnikiem załamania światła oleju parafinowego.

Zastępcze szkiełka przykrywkowe. W prostych badaniach szkiełka przykrywkowe można zastąpić przezroczystą folią z polichlorku winylu, pociętą nożycami na odpowiedniej wielkości kawałki, które kładziemy jak szkiełko przykrywkowe na kroplę wody i następnie lekko przyciskamy uchwytem igły prcparacyjnej. Takie preparaty dają przy obserwacji ped słabym lub średnim obiektywem suchym dość dobre obrazy. Natomiast przy użyciu dobrze skorygowanych imersji olejowych zdolność rozdzielcza mikroskopu Jest najczęściej wyraźnie gorsza, w porównaniu z preparatami przykrytymi zwykłymi szkiełkami przykrywkowymi.

Obiekty grube. Przy grubych obiektach istnieje niebezpieczeństwo zgniecenia lub innego uszkodzenia ich przez szkiełko przykrywkowe. Następuje to zwłaszcza wtedy, gdy używa się stosunkowo rnałej kropli cieczy. Obiekty takie można zabezpieczyć w różny sposób.

Najprostszym sposobem jest oparcie szkiełka przykrywkowego na odłamkach szkiełek przykrywkowych lub na dwu pasmach bibuły filtracyjnej.

Można również zaopatrzyć szkiełko przykrywkowe w „nóżki”. Najpierw sporządza się mieszaninę z równych części stałej parafiny i wazeliny. Kolejno czterema rogami szkiełka przykrywkowego przesuwa się po niej tak, aby na każdym rogu pozostała mała jej ilość (rys. 2). Takie szkiełko przykrywkowe kładziemy na szkiełko przedmiotowe „nóżkami" (grudkami mieszaniny) w dół. Opieranie szkiełka na tego rodzaju nóżkach jest wygodniejsze niż opieranie na odłamkach szkiełek, ponieważ odległość między szkiełkiem przedmiotowym a przy-

Ol

Bśman Ziclutdhl