skanuj0089

—    Więcej nic sobie nie przypominasz?

—    Nic.

Emil położy! się na tapczanie.

—    A teraz ja chciałam spytać o coś: co robi Janek?

—    Nie przychodzi do ciebie więcej?

—    Nie.

—    Wiesz, że ja nie wiem, co on robi. Widziałem go z jakąś rudą dziewczyną na koncercie Hoffmana. Potem wygłupialiśmy się razem. Ta ruda dziewczyna — bardzo blada i ładna — szła o sto metrów przed nami i udawała prostytutkę. Starszy pan w futrze i meloniku krążył dookoła niej, a myśmy tak chodzili, że płoszyliśmy tego starszego pana, gdy ją chciał zaczepić. Stary był zrozpaczony.

—    Tę rudą widziałam. Ale czy ty myślisz, że nie ma nic między Ewą i Jankiem?

—    Nie... nie myślałem o tym.

Nagle ucieszył się. „Zresztą Ewa wszystko mi mówi.” Zaczerwienił się. „Czym bardziej przykre, tym dokładniej.”

—    Ja też nie wiem. Tylko pytałam. Bo Janek jest Świnia.

—    Wiem o tym. Urocza Świnia.

„A Ewa by to zrobiła z przyjemnością. To wszystko by było dla mnie wyjątkowo przykre. Nie wiem właściwie, dlaczego tego nie zrobili.”

Emil oparł się o poduszki. Na tapczanie można było leżeć we wszystkich kierunkach: kręcić się dookoła własnej osi w pozycji poziomej. Poprosił ją o papier, na którym napisał: — Poszukać w „Acta psychologica” Szondi: „Analysis of Marriage” 38 r. (?)

—    Czy to prawda, że jesteś taka dyskretna?

—    Tak mówią.

— Jak tak mówią, to opinia zobowiązuje. Więc dobrze. I był już teraz spokojny.