STL struktura dzieła literackiego (8)

vę realnie wy-Rzeczywista >wana w opo-wierzchniowej odpowiadać we, np. „skonałam czytanie ra powierzch-i.g., np. wyra-yykładnikiem :c widzi, 2) to, Iziany. Z tych omocne przy metryczności ania a -* plamieniu -* sy-i ono bowiem >dmienne wy-: -* polisemię , choć dotąd Ini kluczową teorii —> gra-owuje reguły niowych zdań tacja). Zasad-w ujmowaniu Iż jako mode-lego lub kilku —► gramatyka lu funkcji czy antycznym; 2. przez grama-| współczesna wyodrębnienia skstu lit. S.g. wać (wg opinii tóaeu i tekstu

Strukturalizm (ang. structuralisme, fr. structura-lisme, niem. Strukturalismus, ros. cmpyKmypa-au3m) — jeden z wpływowych kierunków nowoczesnego literaturoznawstwa, ukształtowany po 1930 r., rozwijający się w ścisłym związku z ewolucją problematyki teoretycznej i metod badawczych lingwistyki strukturalnej, w nawiązaniu do wcześniejszych propozycji metodologicznych -* rosyjskiej szkoły formalnej. Kształtował się w polemice z wszelkimi odmianami genetyzmu w badaniach lit. (-» metody genetyczne). Najbardziej usystematyzowany wyraz założenia kierunku uzyskały w 1. 30.—40. w badaniach -> praskiej szkoły (R. Jakobson, J. Mukarovsky, P. Bogaty-riew, F. Vodićka). Jej przedstawiciele wprowadzili do nauki o literaturze bogaty repertuar kategorii językoznawczych, zarówno teoretycznych, jak i opisowych, dając fundamentalne opracowania w zakresie -+ teorii języka poetyckiego, -* wer-sologii i -» stylistyki, podejmując także problematykę semantycznej organizacji dzieła lit., teorii -> procesu historycznoliterackiego i -» socjologii literatury. Wykraczali także poza teren literaturoznawstwa, obejmując swoimi zainteresowaniami folklor, inne dyscypliny sztuki (teatr, film, malarstwo, architekturę, sztuki użytkowe) oraz ogólne problemy estetyki^Spośród założeń tego klasycznego s. następujące zwłaszcza przekonania utrwaliły się we współczesnej myśli literaturo-znawczej:Qjutwór lit. jest wypowiedzią, w której dominującą rolę odgrywa -> funkcja estetyczna, wyznaczająca swoisty porządek hierarchiczny jego elementów, niesprowadzalny do zobowiązań poznawczych, ekspresywnych czy impresywnych; funkcja ta realizuje się poprzez aktualizację autonomicznych wartości znaków językowych na wszystkich poziomach wypowiedzi: fonemicz-