zoladek jpeg

6 Eckehard Dcegcn

nie endoskopu może doprowadzić do masywnego krwotoku. Innym bardzo kosztownym powikłaniem jest zagięcie endoskopu, który osiągnął już przełyk w połowie długości i jego prześlizgnięcie się pomiędzy nagłośnią i podniebieniem do jamy ustnej, co prowadzi wskutek aktu żucia do całkowitego zniszczenia endoskopu. W celu uniknięcia zgięcia w kształcie litery U w obrębie gardła, w czasie wprowadzania endoskopu, zaleca się wprowadzenie endoskopu przez sondę prowadzącą i do tego celu najlepiej nadaje się skrócona sonda nosowo-przelyko-wa, o długości co najmniej 80 cm.

Gastroskopia zaczyna się po przejściu endoskopu przez wpust, napełnieniem żołądka powietrzem za pomocą pompy ssąco-tłocząccj. Isuflacja powietrza prowadzona jest tak długo, aż fałdy śluzówki rozprostują się i opadnie zwierciadło treści żołądka. Od tej chwili możemy obejrzeć pars provenlricularis, margo plicalus i części zabarwionej na różowo śluzówki dna żołądka, która w większości jest pokryta wydzieliną żołądka. Jak wykazują nasze doświadczenia, po napełnieniu żołądka powietrzem najbardziej sensowne jest znalezienie drogi do odźwiernika, aby okolicę odźwiernikową ocenić jako pierwszą. Aby tego dokonać prowadzimy endoskop po śluzówce gniczołowej dużej krzywizny żołądka, przez jeziorko wydzieliny żołądka aż do anlrum pyloricum. Po dokonaniu oceny odźwiernika i anlrum pyloricum i możliwie dokładnej ocenie części gruczołowej, cofamy endoskop z powrotem do pars prownlricularis i dokonujemy oceny skórnej śluzówki całej pars proventricularis. W trakcie tej czynności czasami niezbędne jest przepłukiwanie wodą śluzówki dla oczyszczenia jej z resztek paszy. Przy tej czynności wzrasta poziom płynu w pars glandularis, co dodatkowo utrudnia następujące później badanie pars glandularis.

Przed wyciągnięciem endoskopu do przełyku, musimy odessać z powrotem wpuszczone do żołądka powietrze, aby nie doprowadzić do ataku kolki postendoskopowej.

W czasie endoskopowego badania żołądka należy zwrócić uwagę na typową dwudzielną wyściółkę śluzówkową żołądka. Przednia połowa żołądka, tzw. pars prmieniricularis jest pokryta biało połyskującą skómą śluzówką. Kończy się ona na margo plicalus. Stąd rozpoczyna się czerwono zabarwiona śluzówka gruczołowa pars glandularis. która przez anlrum pyloricum biegnie aż do odźwiernika. Leżąca na dole część pars glandularis, przy badaniu bez poprzedzającej fazy głodzenia, jest zawsze pokryta włóknami roślinnymi. Po prawidłowo przeprowadzonej karencji pokarmowej, w tej części żołądka znajduje się tylko płyn, który sięga zazwyczaj aż do margo plicalus. Pars provenlricularis natomiast, u koni ze zdrowym żołądkiem, nigdy nie znajduje się pod lustrem płynu.

Oceny zmian w żołądku należy przeprowadzać zawsze oddzielnie, dla obu anatomicznych części żołądka, ze względu na to, że różne są przyczyny powstawania nadżerek i owrzodzeń w pars proventricularis i pars glandularis.

Zmiany w śluzówce żołądka

W pars provenlricularis nadżerki i owrzodzenia najczęściej umiejscawiają się w pobliżu margo plicalus. Mogą jednak znajdować się na całym obszarze pars proventricularis. O nadżerkach mówimy wtedy, gdy uszkodzone są tylko najbardziej powierzchowne warstwy nabłonka, natomiast o owrzodzeniach - wtedy, gdy zmiany sięgają głęboko i mają wyraźnie zaznaczone brzegi, które odgraniczają je od zdrowej tkanki. Dno owrzodzenia może być wyścielone żółtawym włóknikiem, może jednak być także bardzo ciemny, mogą również występować krwawienia z wrzodu.

Zdecydowanie najczęściej owrzodzenia znajdują się w pars nonglandularis, czyli w skórnej śluzówce, o wiele rzadziej w pars glandularis. U pewnego odsetka koni, owrzodzenia występują w obu obszarach śluzówki. Występowanie stwierdzanych endoskopowo owrzodzeń u koni sportowych, utrzymywanych w stajni jest relatywnie wysokie, co potwierdzają także dane z literatury. Częstość ich występowania wynosi od 25% w normalnej populacji, do 90% koni z zaburzeniami żołądkowo-jelitowymi. O wiele rzadziej natomiast stwierdza się objawy kii-