93763753

postawiony problem może doprowadzić do poprawnego i w miarę wszechstronnego określenia znaczenia polityki w tym zakresie.

Wychodząc z definicji terminu polityki, która na pierwszym miejscu stawia działalność władzy państwowej, rządów i nawet koalicji, możemy zatem wyznaczyć jej rolę w kreowaniu polityki bezpieczeństwa. Jednak aby przejść do tego etapu rozważań, należy precyzyjnie opisać funkcje polityki w zakresie bezpieczeństwa. Do tych funkcji można zaliczyć:

1. Tworzenie spójnych przepisów prawnych w sprawie bezpieczeństwa

Jest to bardzo ważna funkcja polityki bezpieczeństwa na różnych poziomach, bowiem dotyczy ona wielu obszarów i dziedzin, a przede wszystkim praw człowieka i swobód obywatelskich. Dotyczy także nienaruszalności terytorialnej państw i ich suwerenności. W artykule 24. Traktatu Lizbońskiego, w punkcie 1. zapisano: Wspólna polityka zagraniczna i bezpieczeństwa podlega szczególnym zasadom i procedurom. Jest określana i realizowana przez Radę Europejską i Radę stanowiące jednomyślnie, chyba że Traktaty przewidują inaczej. Wyklucza się przyjmowanie aktów prawodawczych. Wspólną politykę zagraniczną i bezpieczeństwa wykonuje wysoki przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa oraz Państwa Członkowskie, zgodnie z traktatami. Szczególną rolę Parlamentu Europejskiego i Komisji w tej dziedzinie określają Traktaty. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej nie jest właściwy w zakresie tych postanowień, z wyjątkiem właściwości do kontrolowania przestrzegania artykułu 40 niniejszego Traktatu i do kontroli legalności niektórych decyzji przewidzianych w artykule 275.

Ponadto, w artykule 26. w punkcie 1. czytamy: Rada Europejska określa strategiczne interesy Unii, ustala cele oraz określa ogólne wytyczne wspólnej polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, łącznie ze sprawami mającymi wpływ na kwestie polityczno - obronne. Podejmuje niezbędne decyzje. Jeśli wymaga tego sytuacja międzynarodowa, przewodniczący Rady Europejskiej zwołuje nadzwyczajne posiedzenie Rady Europejskiej w celu określenia strategicznych kierunków polityki Unii w obliczu takiej sytuacji.

W punkcie 2. tego samego artykułu 26 zapisano: Rada opracowuje wspólną politykę zagraniczną i bezpieczeństwa oraz podejmuje decyzje niezbędne do określenia i realizacji tej polityki na podstawie ogólnych wytycznych i strategicznych kierunków określonych przez Radę Europejską.

Jeszcze w punkcie 3. spotykamy bardzo ważny zapis, a mianowicie: Wspólną politykę zagraniczną i bezpieczeństwa realizują wysoki przedstawiciel oraz Państwa Członkowskie, stosując środki krajowe i unijne¹.

Jak z tych postanowień Traktatu Lizbońskiego da się wywnioskować,

19

1

Traktat Lizboński, Rozdział 2, Artykuł 26 i 27, s. 42.