0000003(1)

tej nieraz alergią. Histologicznie stwierdza się zmiany w tkance obrzękłej, podobne do sarkoidozy (komórki nabłonkowatc, olbrzymie, plazmatycz-ne).

W obrębie twarzy, a więc mięśni unerwianych przez n. \ II, opisywano szereg odruchów i objawów.

Odrurhy i objawy zt-itrony mięśni twarzy

Do takich odruchów należy odruch ze strony mięśnia okrężnego oka ni. orbicularis oculij. Odruch ten, polegającą na szybkim skurczu mięśnia okrężnego oka, a wyrażający się silniejszym lub słabszym zaciskaniem powiek, wywoływany był przez licznych autorów z różnych miejsc twarze i opisywany na skutek tego pod różnymi nazwami, jak np. odruch czołowy (Overend), odruch oczny — uderzenie młotkiem w dowolne miejsce czoła i skroni lub kości jarzmowej (Bechterew), odruch nosowo-

-    powiekowy — uderzenie w podstawę nosa (Guillain), odruch nadoczo-dołowy uderzenie w gładziznę lub w nerw nadoczocłołowy (Mc Car-thy). odruch nosowo-oczny uderzenie w koniuszek nosa (Simchowicz), odruch powiekowy (Moro), odruch czaszkowo-powiekowy — uderzenie w wierzchołek czaszki (Galant).

Odruchy mięśnia okrężnego oka

Jedni uważają odruch ten za odruch ochrzęstnowy (Simchowicz), inni Bechterew, Foerstcr, Monrad-Krohn) za odruch okostnowy, jeszcze inni

—    za odruch ochrzęstnowo-okostnowy (Glattaner), a nawet za zwykły odruch obronny (Komiłów). Ponieważ podstawę wszystkich wymienionych tu odmian odruchu tego stanowi mięsień okrężny oka, toteż słusznie ujmuje Wartenbcrg wszystkie te odmiany jako jeden odruch mięśnia okrężnego oka (Orbicularis ó.culi reflcx).

Odruch mięśnia okrężnego oka jest na ogól odruchem stałym, chociaż nic zawsze jest wyraźnie zaznaczony. Ulega on osłabieniu w porażeniu obwodowym nerwu VII, przy czym idzie to w parze ze stopniem porażenia; natomiast w porażeniu ośrodkowym n. V II odruch ten jest albo prawidłowy, albo też wzmożony. Wzmożenie tego odruchu jest szczególnie, znamienne dla stanów parkinsonowskich (Zylberlast-Zandowa).

Odruch dlo-niowo-bród-kowy Mari-: esco-Rado-rici

Marinesco i Radocici (1920) opisali odruch dloniowo-bródkowy polegający na skurczu mięśnia bródkowego po tej samej stronie, po której została podrażniona skóra okolicy kłębu. Odruch ten badamy w ten sposób. iż drażnimy skórę okolicy kłębu przedmiotem niezbyt ostrym, np. ołówkiem, ostrą obsadką lub nawet lekko szpilką. W warunkach prawidłowych skurcz mięśnia bródkowego jest szybki, lecz mało wydatny, w warunkach patologicznych - powolny i zarazem bardzo wydatny, przy czym powierzchnia odruchorodna staje się rozlcglcjsza. Odruch dłoniowo--bródkowy jest odruchem skórnym i zdarza się w 50% u osób zdrowych, wzmaga się w uszkodzeniach dróg kornwo-opuszkowo-rdzeniow y eh oraz w schorzeniach pozapiramidowych. Może być niekiedy pomocny w różnicowym rozpoznaniu guzów nadnamiotówych i podnamiotowych, występuje bowiem raczej w guzach nadnamiotowych J. Grabowski j. Brak tego odruchu w stanach śpiączkowych świadczyć ma, według Z. Kanigow-

103