0000007(1) 2

214 KISEZYTERaM

Uwaga! Jak wynika z powyższego, m. zębaty przedni wykazuje różne dzi* łanie na stawy obręczy barkowej w zależności od udziału inni współpracuj4cych lub przeciwdziałających mięśni.

8. M. najszerszy grzbietu (m. latissimus dorsi).

Przyczepy:

pocz.: wyrostki kolczyste dolnych kręgów piersiowych od 7. do 12., wyrostki kolczyste wszystkich kręgów lędźwiowych, grzebią krzyżowy pośrodkowy, więzadła krzyżowo-biodrowe tylne -powierzchnia tylna talerza kości biodrowej w okolicy kolca biodrowego tylnego górnego, koń.: grzebień guzka mniejszego kości ramiennej.

Funkcja: opuszcza obręcz kończyny górnej.

Unerwienie: nerw piersiowo-grzbietowy C₆-C_g (ryc. 136).

I

Ryc. 136. Lewa część obręczy kończyny górnej, klatki piersiowej i obręczy kończyny dolnej widziane z tyłu. W odpowiednich topograficznie miej-scach kośćca zaznaczono przyczepy i położenie m najszerszego grzbietu. Kołem o linii ciągłej (I zaznaczono strefę działania na obręcz koWj.L górnej. Ponadto mięsień ten oddziały*¹^ w dwóch innych strefach (II, III).

3.2.1.2. Szczegółowa metodyka badania i normy wybranych zakresów ruchów stawów obręczy kończyn górnych

Stawy obręczy kończyn górnych

Ruchy poszczególnych stawów obręczy kończyn górnych to bardzo złóż czynności tak od strony anatomii funkcjonalnej, jak i biomcchaniki. Tecl ^?

_mi dostępnymi fizjoterapii (i nie tylko jej) nic da się ich zmierzyć. Przez czynnościowi! spójność z częścią wolną kończyny górnej umożliwiają jej wykonanie ruchów wznosów ramienia ponad płaszczyznę horyzontalną umieszczoną na poziomie głów kości ramiennych. Wyznacznikami tych ruchów jest położenie ramienia po wykonaniu ruchu. Dlatego będą one (w sensie metodyki i norm) umieszczone przy prezentowaniu ruchomości stawu ramiennego. Stawy obręby współuczestniczące w tych ruchach ramienia są dodatkowym argumentem potwierdzającym funkcjonalną spójność zespołu barkowo-ramiennego. W tym odcinku narządu ruchu stosuje się orientacyjne badanie ruchomości, którego celem jest wykrycie istniejących ograniczeń ruchów czynnych. Mogą one występować w efekcie procesów chorobowych (zapalnych, urazowych, zwy

rodnieniowych itp.). Badanie przeprowadza się w pozycji wyjściowej w siadzie z kończynami górnymi swobodnie zwieszonymi. Badanemu poleca się wykonanie ruchu wznosu barków (ryc. 137) oraz ruchy w kierunku przednio-tylnym, tzn. wysunięcie w przód i cofnięcie. Więcej informacji na ten temat podano

w pkt. 3.2.1.4. (str. 224).

fyc. *37 Badanie orientacyjne ruchomości obręczy *ończyn górnych w ruchu wznosu. Prawa część obręczy barkowej ustabilizowana, wznos lewej strony. Należy ^'ażać. by kończyna górna po stronie badanej nie opie-^rała się ręką o podłoże, na którym badany siedzi. Stwa-^ to możliwość przeniesienia ruchu na grupę prostowników stawu łokciowego.

3.2.1.3. Test zespołów mięśniowych obręczy kończyn górnych

1.

2.

3.

4.

I* Zespół mięśniowy unoszący obręcz kończyn górnych

m. czworoboczny - część zstępująca (ryc. 133al. a,), m. dżwigacz łopatki (ryc. 133b). m. równoległoboczny (ryc. 133c).

m. mostkowo-obojczykowo-sutkowy (część obojczykową) (ryc. 23a)