0000028 2

46 KINEZYTERAPIA

Ryc. 10. Rozkłady obciążeń w obu stopach badanego w różnych fazach chodu (a) z dokładnym określeniem czasu trwania poszczególnych faz (b).

Inna aparatura służy do fotogrametrycznej oceny postawy ciała za pomocą optycznego rastera. w którym specjalne kamery rejestrują na kartach graficznych sylwetkę badanego w wybranych projekcjach. Dzięki specjalistycznemu oprogramowaniu otrzymane dane są poddawane automatycznej analizie. Przy opracowywaniu programu wykorzystano materiał z antropometrycznych badań przekrojowych. Pozwoliło to na zobiektywizowanie oceny postawy ciała na tle danych porównawczych. Opisane zdobycze techniki mają szerokie zastosowanie. Mogą być użyteczne w badaniach dużych populacji osób zdrowych (głównie dzieci i młodzieży) i w fizjoprofilaktyce wad postawy. Są nic mniej przydatne w pracy klinicznej, umożliwiają bowiem dokładną diagnozę i kontrolę skuteczności leczenia wielu jednostek chorobowych.

Możliwości badawcze w fizjoterapii zostały ostatnio poszerzone przez udoskonalenie aparatów, protez i urządzeń technicznych kompensujących upośledzone chorobą funkcje. Na przykład nowoczesne protezy kończyn dolnych mają się tak do stosowanych pół wieku temu. jak chronometr kwarcowy do piaskowej klepsydry. Doskonałość techniczna aparatów stwarza lepsze możliwości badaniom eksperymentalnym, bo znacząco zwiększa możliwości funkcjonalne pacjentów.

Przytoczone uprzednio fakty mocują przekonywująco fizjoterapię w systemie nauk na styku teorii medycyny i kultury fizycznej. Rola tej ostatniej dla efektów uzyskiwanych w leczeniu jest nic do przecenienia. Będzie o tym mowa w dalszych częściach tej pracy.

Kończąc trzeba podkreślić iż to, co stanowi o istnieniu i rozwoju każdej samodzielnej gałęzi wiedzy fizjoterapia wzięła - przynajmniej w Polsce -z obszaru kultury fizycznej. Chodzi tutaj o terminologię i wynikającą z niej systematykę. Trudno się temu dziwić jeżeli przyjmie się. a zostało to w-iclowątko-wo uzasadnione, że motorem napędowym w rehabilitacji medycznej jest, przez fizjoterapię, ruch jako podstawowy bodziec i środek.

1.4. Pedagogizacja zawodu fizjoterapeuty pozytywnym wyróżnikiem rehabilitacji medycznej w Polsce.

Motto: ..Cokolwiek zaw iera edukacyja fizyczna i moralna, wszystko to staranie nauczyciela mieć musi".¹

Przedstawione w poprzednich podrozdziałach treści miały przede wszystkim przekonać potencjalnego Czytelnika do jednej ale zasadniczej kwestii. Jest nią nie podlegająca dyskusji lecznicza funkcja ruchu tak w odniesieniu do stanów, w których została przekroczona granica patologii jak i w sytuacjach, w których chodzi o utrzymanie wysokiego potencjału tzw. pozytywnego zdrowia, czyli o działania profilaktyczne coraz ważniejsze we współczesnym święcie. Ten właśnie fakt jest tak znaczącym, iż upoważnia do używania określenia charakteryzującego polskie dokonania na tym polu mianem polskiej szkoły rehabilitacji integracyjnej.

Powyższą tezę można bronić na wiele różnych sposobów. Jednak przytoczenie maksymy francuskiego chirurga doby Oświecenia C. J. Tissota², który

powiedział że:.....ruch może zastąpić każdy lek, żaden lek nie może zastąpić

ruchu” czyni dalszą dyskusję w tym względzie bezprzedmiotową. Jeżeli przyjmie się powyższy aksjomat, to pojawia się zaraz druga kwestia podobnie ważna. Będzie nią zakres i sposób aplikacji tego leku o którym mowa wyżej. Bo można go stosować w sposób zminimalizowany, mechaniczny, odhumanizowany. Tak będą się nim posługiwać ludzie, także fizjoterapeuci, którzy nic znają licznych, podstawowych prawideł nim rządzących. Dlatego należy jeszcze raz powtórzyć motto przyjęte dla tego podrozdziału, które sformułowano w Polsce ponad 200 lat temu: „cokolwiek zawiera edukacyja fizyczna i moralna wszystko to staranie nauczyciela mieć musi”.

Pozytywne dokonania fizjoterapii, światowe i polskie, są potwierdzeniem tej prawdy. Przecież R. Klapp³ w swojej praktyce terapeutycznej odwoływał się do nauczycieli w.f.-u zatrudniając w kierowanych przez siebie placówkach absolwentów Pruskich Wyższych Szkół Wychowania Fizycznego. Podobne inicjatywy spotyka się w Polsce. Blisko 200 lat temu, wzmiankowany już profesor L. Bierkowski⁴ zaangażował do pracy w kierowanej przez siebie placówce siedmiu nauczycieli w.f.-u. którzy specjalizowali się w prowadzeniu

1

Komisja Edukacji Narodowej. Pisma Komisji i o Komisji (1954). Wybór źródeł. Zebrał i opracował S. Tync. Wrocław; str. 717.

2

Tissot CJ. - Gymnastiąue mcdicałe ct chinirgicałe. (1780) Paris. (tłum. ang. Lichl E i S.. New llavcn 1961)

3

Klapp R. -(1961) Das Klapp¹schc kricchvcrfahrcn. Stuttgard.

4

P^halski A. - (1960) Prof. L. Bierkowski jako twórca gimnastyki ortopedycznej w Polsce. (1960) Przegląd Lekarski, nr. 1.