0029 3

r

z energią cząstki pochodzenia kosmicznego. W ten sposób udało się wytworzyć anty-proton — cząstkę o masie równej masie protonu i elementarnym ładunku ujemnym.

Również cząstki elektrycznie obojętne mają swoje antycząstki. Różnica między nimi polega głównie na posiadaniu przeciwnych spinów, to znaczy na przeciwnie skierowanym wektorze momentu pędu (wielkości związanej z ruchem obrotowym cząstki dokoła własnej osi).

Tabela 1.2

Najbardziej znane elementarne cząstki materii

Grupa		Cząstka		Ładunek (e)	Masa (w Mr)
		foton		0	0
		neutrino	v	0	0
>> C		antyneutrino	V	0	0
O G.		pozyton	^+e	+ 1	1
		negaton	~e	-I	1
		miony	p*	±1	207
		piony		±1	273
C O		piony	Tt"	0	265
o £		Ki*		±1	966
		k„2		°	974
	>ł c	proton	P	+ 1	1836,6
	o o	antyproton	P	-l	1836,6
	3	neutron	n	0	1839,6
	c	antyneutron	n	0	1839,6
c
_o
u CO ■O		A° lambda		0	2181
	c Q	2= sigma		±1	2327
	Ul o.	2“ sigma		0	2330
	'Jc	E^_ ksi		—1	2584
		E° ksi		0	2566

W tabeli 1.2 zamieszczono wykaz głównych cząstek elementarnych oraz ich antycząstki z podaniem najważniejszych ich parametrów.

Układ złożony z antycząstek nosi nazwę antymaterii. Przykładem może być annałom wodoru, inaczej antywodór będący układem złożonym z antyprotonu i pozytonu.

Istnieją przypuszczenia o występowaniu skupisk antymaterii w Kosmosie. Na tym przypuszczeniu oparte są również niektóre teorie dotyczące wytłumaczenia dużej energii, jaka zawarta jest w dochodzącym do ziemi promieniowaniu kosmicznym, a której źródłem byłyby procesy anihilacji materii z antymaterią.

3* 35