0000126

BARBARA WOJEWSKA-WOJCIK, WIESŁAWA NYKA, JAKUB ŁUCZAK

ZABURZENIA WEGETATYWNE U CHORYCH Z ZESPOŁEM BÓLÓW SZYJNEGO ODCINKA KRĘGOSŁUPA

Z Zakładu Rehabilitacji Instytutu Chorób Układu Nerwowego i Narządów Zmysłów AM w Gdańsku Kierownik: doc. dr hab. med. K. Szawłowski Z Wojewódzkiego Zespołu Rehabilitacyjnego w Gdańsku Dyrektor: dr med. B. Pizeidziak

Jednym z objawów obserwowanych u chorych ze zmianami zwyrodnieniowymi w odcinku szyjnym kręgosłupa są zaburzenia wegetatywne. Towarzyszą one zwykle innym objawom neurologicznym. Dolegliwości wywoływane zaburzeniem czynności układu wegetatywnego są trudne w obiektywizacji, co może być przyczyną, że niektóre skargi chorych bywają lekceważone.

W badaniu układu wegetatywnego stosowane są próby, które jednak nie znalazły zastosowania w diagnostyce tych zaburzeń u chorych ze zmianami zwyrodnieniowymi w szyjnym odcinku kręgosłupa (1, 2).

Celem naszej pracy jest próba przedstawienia obiektywnego pomiaru zaburzeń wegetatywnych obejmujących kończynę górną u chorych z zespołem bólowym szyjnego odcinka kręgosłupa.

MATERIAŁ

Badanie wykonano u 15 chorych wybranych spośród 57 pacjentów, leczonych w 1978 roku w Zakładzie Rehabilitacji AMG z powodu dolegliwości bólowych

0    charakterze korzeniowym związanych ze zmianami zwyrodnieniowymi w szyjnym odcinku kręgosłupa. Wiek chorych mieścił się w przedziale między 40 a 60 rokiem życia. Czas trwania choroby w 9 przypadkach nie przekraczał 3 lat, u pozostałych 6 chorych był dłuższy i obejmował okres od 3 do 5 lat. Podstawą do ustalenia rozpoznania poza badaniami przedmiotowymi było badanie radiologiczne wykonane w Zakładzie Rentgenodiagnostyki AMG (kierownik: prof. dr med. M. Bielecki).

Grupę kontrolną stanowiło 12 osób w takim samym przedziale wieku, które nie odczuwały dolegliwości bólowych ze strony szyjnego odcinka kręgosłupa

1    u których badaniem neurologicznym nie stwierdzono odchyleń od stanu prawidłowego.

METODA

Badania wykonano za pomocą przyrządu własnej konstrukcji, nazwanego miernikiem objętości palca — MOP-1 (ryc. 1). Powstał on w wyniku prób wielu rozwiązań m. in. mechanicznych i elektrycznych. Najdokładniejszy okazał się prosty sposób oparty na zasadzie naczyń połączonych. Do jednego z naczyń pacjent zanurza badany palec, powodując wzrost objętości i podniesienie poziomu cieczy. Wyrównanie poziomu cieczy w drugim naczyniu powoduje podnie-