rzuty serca i tkanek sąsiadujących, pokonywanie oporów bezwładność serca i tkanek sąsiednich itd.
Energię pobraną przez serce można w przybliżeniu wyliczyć z ilości pobranego tlenu. Przyjmując, że 1 cm3 tlenu dostarcza sercu energii 20 J, mierząc zużycie tlenu w sztucznym obiegu na sercu izolowanym, otrzymuje się 2-6 cm3/g • h, co odpowiada wydajności 3-10%.
13.7.1. Zasady elektrokardiografii
Bijące serce jest źródłem zmiennego pola elektrycznego. Pole to rozprzestrzenia się na cały organizm. Między różnymi punktami na powierzchni ciała istnieją dzięki temu różnice potencjałów o wartościach rzędu miliwoltów, zmieniające się w rytmie pracy serca. Te różnice potencjałów można rejestrować za pomocą odpowiednich przyrządów: galwano-metrów, oscylografów. Urządzenia przystosowane do tego celu nazywa się elektrokardiografami (ekg). Uproszczony schemat blokowy elektrokardiografu przedstawia ryc. 13.11. Elektrody w postaci płytek metalowych przykłada się do powierzchni ciała
Pisak,
Ryc. 13.11. Uproszczony schemat elektrokardiografu. Pole elektryczne serca odpowiadające chwili za-łamka R.
w miejscach, między którymi ma być zarejestrowana różnica potencjałów. W praktyce klinicznej najczęściej są stosowane odprowadzenia kończynowe i z klatki piersiowej. W klasycznym odprowadzeniu kończynowym, wprowadzonym przez Einthovena, jedną z elektrod przykłada się do ramienia lewego LR, drugą — do ramienia prawego PR, a trzecią — do lewej nogi LN. Różnica potencjałów (VL — Vp) między elektrodami LR i PR stanowi tak zwane odprowadzenie pierwsze /, a (Vp -vN) między PR i LN — odprowadzenie drugie II, wreszcie (VN—Vj) między LN i LR — odprowadzenie trzecie III, zgodnie z ryc 13.11. Zwróćmy uwagę, że (VL— Vp) + (VP—VjW) + (VN — VL) = 0, co w skrócie można zapisać: / + //+///= 0. Dla wygodniejszego odczytywania odprowadzenie II zostaje zazwyczaj odwrócone, wtedy: / + /// = II. Wynika stąd, że w zasadzie wystarczyłyby dwa odprowadzenia, np. I i III, odprowadzenie II nie zawiera wtedy no-
260