0297

Władza wykonawcza

tj. liczbę sytuacji, w której mogą one - poprzez swoje wyjście - zablokować podjęcie decyzji wymagającej większości głosów. Zważmy, że siła partii niekoniecznie wynika z ilości kontrolowanych przez nią mandatów, a jedynie ze zdolności stania się krytycznym uczestnikiem koalicji, to jest takim, którego wejście zapewnia jej bezwzględną większość, a wyjście - większości tej pozbawia. Okoliczność ta stanowi istotną szansę dla partii małych, których faktyczne znaczenie polityczne wyrasta ponad poziom uzyskiwanego przez nie poparcia. W ten sposób istotnego znaczenia nabrali niemieccy liberałowie (FDP), zdobywający pomiędzy 5 a 10% głosów, włoscy socjaliści w latach 80., izraelskie partie wyznaniowe czy niewielkie irlandzkie ugrupowanie Progresywnych Demokratów, które np. w 1989 r. zdobyło 5,5% głosów, ale weszło w skład gabinetu jako niezbędny uczestnik koalicji, stając się w miarę regularnym partnerem dominującej niegdyś Fianna Fail.

Liczba matematycznie możliwych zwycięskich (tj. dysponujących poparciem większości parlamentarnej) koalicji gabinetowych jest przede wszystkim funkcją liczby frakcji parlamentarnych. Należy jednak zaznaczyć, że pewna część koalicji większościowych nie ma szansy na zawiązanie ze względu na wzajemną wrogość partii. Jak zauważa brytyjski politolog George Pridham, analizując praktykę włoską, to, co matematycznie możliwe, może być politycznie niedopuszczalne, to zaś, co politycznie pożądane, może być matematycznie niemożliwe. Analizując konfigurację polityczną parlamentu, należy mieć na uwadze to, które partie nie będą ze sobą współpracować, nawet wówczas, gdy mogłyby stworzyć stabilną większościową koalicję. Innymi słowy, prognozując hipotetyczny kształt koalicji gabinetowych, trzeba uwzględniać potencjał koalicyjny poszczególnych partii, który nie jest wyłączną funkcją jej siły. Potencjał ten to element jakościowy konfiguracji politycznej parlamentu. O ile indeks siły partii oznacza stosunek liczby koalicji, w których jest ona uczestnikiem krytycznym, do liczby matematycznie możliwych koalicji zwycięskich, o tyle jej potencjał koalicyjny odnosi się do liczby politycznie (a nie tylko teoretycznie) możliwych aliansów, w jakich ma szanse się znaleźć. Tak np. pomimo znacznego rozmiaru frakcji parlamentarnej potencjał koalicyjny Włoskiej Partii Komunistycznej do końca jej istnienia (1991 r.) był równy zeru. Również w Polsce potencjał SLD - drugiej co do wielkości siły politycznej po wyborach z 1997 r. - jest znacznie niższy, niż wynikałoby to z liczby mandatów. Nie ma ona bowiem żadnych szans na to, by stać się uczestnikiem krytycznym jakiejkolwiek realnej zwycięskiej koalicji (prócz tej, w której jest równocześnie najsilniejszym partnerem).

Po drugie, partie, które zdobywają znaczną liczbę głosów i nie są brane pod uwagę przy tworzeniu koalicji (tzw. partie izolowane), występują w niewielu krajach.

293