036 2

Suche mieszanki tynkarskie, w odróżnieniu od zapraw murarskich, podlegają nieco innej klasyfikacji. W zależności od wytrzymałości na ściskanie wyprawy, uzyskanej z suchej mieszanki tynkarskiej, rozróżnia się cztery następujące grupy:

I    - od 0,4 do 2,5 N/mm²;

II    - od 1,5 do 5,0 N/mm²;

III    - od 3,5 do 7,5 N/mm²;

IV    - powyżej 6,0 N/mm².

Jako kryterium podziału dla zapraw ciepłochronnych stosuje się także współczynnik przewodzenia ciepła X, wyróżniając dwie klasy zapraw:

1)    o wartości X < 0,1 W/mK;

2)    o wartości X, mieszczącą się w przedziale 0,1^0,2 W/mK.

2.2.2. Betony

Beton, w chwili obecnej, jest jednym z najpopularniejszych materiałów budowlanych. Wynika to z łatwości kształtowania jego formy, dużej dowolności w wielkości wykonywanych elementów konstrukcyjnych oraz możliwości kształtowania w szerokim zakresie cech wytrzymałościowych i trwałości, odpowiednio do warunków eksploatacji.

Podstawowym przeznaczeniem betonu jest pełnienie funkcji konstrukcyjnych, głównie w elementach żelbetowych lub strunobetonowych, ale także funkcji konstrukcyjno-izolacyjnych i izolacyjnych. Istotnym czynnikiem wpływającym na atrakcyjność tego materiału jest możliwość wykorzystywania w jego produkcji lokalnie dostępnych surowców, jak żwiry i piaski.

KRYTERIA NORMOWE PODZIAŁU BETONÓW

Podstawowymi kryteriami klasyfikacji betonów są:

-    gęstość betonu,

-    wytrzymałość na ściskanie.

W zależności od gęstości objętościowej, betony dzieli się na trzy grupy:

1)    betony lekkie - o gęstości objętościowej do 2000 kg/m³,

2)    betony zwykłe - o gęstości objętościowej 2000-^2600 kg/m³,

3)    betony ciężkie - o gęstości objętościowej powyżej 2600 kg/m³.

W zależności od wytrzymałości, betony dzieli się na odpowiednie klasy wytrzymałościowe (lab. 2.13). Biorąc pod uwagę funkcje konstrukcyjne betonu, klasa wytrzymałości jest podstawowym i najważniejszym parametrem opisującym beton. Podczas klasyfikacji, w oparciu o to kryterium wykorzystuje się wytrzymałość charakterystyczną betonu na ściskanie po 28 dniach dojrzewania, oznaczoną w teście ściskania próbek walcowych o średnicy 150 mm i wysokości 300 mm (f_ck,_Cy\). Wytrzymałość charakterystyczna może być także określona na próbkach sześciennych o boku 150 mm (f_ck__cube), ale uzyskane wartości wytrzymałości różnią się od uzyskanych dla próbek walcowych. Różnice spowodowane są innym rozkładem naprężeń w próbkach o różnym kształcie. W przypadku kostek sześciennych, przy klasycznej metodzie pomiaru, nie ma możliwości uzyskania jednoosiowego stanu naprężenia dla krytycznego naprężenia ściskającego. Aby precyzyjnie posługiwać się wprowadzonymi przez normę PN-EN 206-1 określeniami, należy operować okre-

42