0384

^Bi — w diagnostyce nowotworów mózgu,

¹³³Xe — w ocenie stanu czynnościowego płuc itp.

Izotopy promieniotwórcze w radioterapii. Izotopy mające zastosowanie w lecznictwie można aplikować w dwojaki sposób: 1) w postaci źródeł otwartych, podawanych doustnie lub pozajelitowo i włączanych w cykl przemiany materii, 2) w postaci źródeł zamkniętych stosowanych do napromieniania kontaktowego i w telegammaterapii.

Ad. 1. Sposób pierwszy polega na wstrzykiwaniu roztworów izotopów bądź bezpośrednio do chorej tkanki, bądź do krwi. Wykorzystuje się w tym przypadku powinowactwo tkankowe danego izotopu. Klasycznym przykładem tego sposobu stosowania izotopów promieniotwórczych jest leczenie złotem ^1!>8Au (białaczki szpikowe), jodem ¹³¹I (choroby tarczycy), fosforem ³²P (czerwienica).

Ad. 2. Izotopy promieniotwórcze w postaci zamkniętych źródeł mogą być stosowane do napromieniania kontaktowego zmian chorobowych na skórze i błonach śluzowych. Są tu wykorzystywane z powodzeniem emitery beta (³²P, ⁹⁰Sr). Zaletą izotopów jest to, że rodzaj promieniowania, jego zasięg w tkankach, jak też okres połowicznego rozpadu mogą być dostosowane do każdego przypadku chorobowego, do rozległości i głębokości zmiany nowotworowej.

Do celów telegammaterapii onkologicznej zastosowano ^13TCs (E = 0,66 MeV), “Co (E = - 1,25 McV) i ¹⁵'Eu (E = 1,2 MeV). Wybór źródła zależy od pożądanej energii promieniowania wynikającej z głębokości umiejscowienia ogniska nowotworowego. Źródła te zapewniają wiele korzyści w porównaniu z konwencjonalnym promieniowaniem X\

—    procentowa dawka w głębi (w ognisku chorobowym) jest większa niż w przypadku rentgenoterapii klasycznej;

—    promieniowanie emitowane przez wymienione izotopy jest monochromatyczne. Nie zawiera składowej miękkiej, jak wiązka promieni X, w związku z czym tolerancja skóry na promieniowanie wzrasta bardzo wyraźnie;

—    promieniowanie o energii ok. 1,2 MeV nie daje istotnych różnic w absorpcji energii między tkanką kostną i sąsiadującymi tkankami miękkimi. Dzięki temu posługując się kobaltem lub europem radioaktywnym unika się przeciążenia energią tkanek miękkich w układzie kostnym.