066 g zabawa z duchami

Straszydła zamczyska - zabawa z duchami na podstawie poezji Małgorzaty Strzałkowskiej

•    Duch w zamczysku - teatr nauczycielski

•    Rach, ciach, ciach, łapie strach! - zabawa ruchowa

•    Duchy rozśmie$7ac7e - dziecięca pantomima

•    Pocieszne potwory — malowanie

•    Rękawiczkowe straszydło

•    Kolega Strach - zabawa 7 piosenką

Duch w zamczysku - teatr nauczycielski Przygotuj

Elementy scenograficzne w technicepapieropłastyki (fragmenty starego zamczyska), kostiumy sceniczne dla dwóch postaci występujących w wierszu.

W niecodzienny nastrój wprowadzamy dzieci, prezentując w formie teatralnej wiersz Marii Strzałkowskiej „Rach! ciach! ciach”.

Roch! Ciach! Ciach!

Maria Strzałkowska

Na stromym zboczu pośród skal ponury zamek sobie stał. na 2amku mieszkał sobie duch, ubrany w długi, zwiewny ciuch.

Gdy w progi zamku wkraczał gość, duch wpadał zaraz w straszną złość i głośno wrzeszczał: „Rach! Ciach! Ciach!”, wzbudzając grozę oraz strach.

Aż przybył raz do zamku zuch.

Ze złości zaczął kipieć duch,

tęcz nagłe go obleciał strach.

bo zuch zawrzeszczał: ..Rach! Ciach! Ciach!”

Duch przerażony skoczył w tył 1 uciekł, iłe w nogach sił, na zamku zaś zamieszkał zuch, ubrany w długi, zwiewny ciuch.

Rach, ciach, ciach, łapie strach! — zabawa ruchowa Pgygmą

Kostium stracha (biała tkanina z wyciętymi otworami na oczy. usta, nos. czarna chusta, wstążka do przewiązania na wysokości szyi).

Zasady zabawy sa. takie same jak w znanej grze „Raz, dwa, trzy. Baba Jaga patrzy”. Prowadząca zabawę osoba przebrana jest w kostium stracha. Na początku zabawy tę rolę pełni nauczycielka. Następnie wybieramy chętne dziecko, któro będzie strachem.

Duchy rozśmieszacze - dziecięca pantomima

Dzieci gromadzą się w pobliżu dekoracji przedstawiającej stare zamczysko. Zachęcamy je do wysłuchania wiersza w ciszy i w skupieniu.

Potwór

Maria Strzałkowska

7.a piątym lasem, za siódmą górą żyl sobie potwór z dziwną fryzurą.

Miał żółtą brodą, różowe boczki, a na łbie rude, sterczące kłaczki.

Choć był to potwór słusznej postury, miał długi ogon. ostre pazury i niebywale długie ząbiska, strasznie pociesznie wyglądał z bliska.    _%

Z tego powodu ludzi unikał, do swej pieczary przed nimi zmykał i w samotności płakał obficie nad zmarnowanym potworzym życiem.

Aż nagłe w pewien czwartek grudniowy poszedł po rozum do własnej głowy.

Walnął się w piersi z ogromną siłą, po czym zaryczał aż zadudniło:

„ Czas wreszcie skończyć z dziwnym przesądem, że potwór musi straszyć wyglądem!

67