0000078(3)

przeważnie w jądrach podstawnych lub w torebce wewnętrznej, bądź też w płatach czołowych. Poza miażdżycą tętnic następujące schorzenia mogą być podłożem porażenia rzekomoopuszkowego: kiła naczyń mózgowych, stwardnienie rozsiane, stam zapalne mózgu, zapalenie gruźlicze opon i mózgu, i inne.

W porażeniu rzekomoopuszkowym chodzi o obustronne przerwanie drogi korowo-opuszkowej, a więc drogi nadjądrowej, biegnącej od kory ruchowej do jąder czterech ostatnich nerwów czaszkowych (IX, X, XI

Ryc. 144. Porażenie rzekornoopuszkowe. Śmiech przy musowy.

i XII), które otrzymują unerwienie z obu półkul mózgowych, tak jak i inne nerwy czaszkowe ruchowe, z wyjątkiem dolnej gałęzi nerwu twarzowego. Dlatego to jednostronne przerwanie tej drogi nie upośledza czynności mięśni unerwianych przez wymienione nerwy, lecz dopiero ich obustronne uszkodzenie. Są to mięśnie, które fizjologicznie wykonują swe czynności obopólnie, jak: mięśnie krtani głos), podniebienia i gardzieli i połykanie), języka potykanie i mowa i, warg (mowa), mięśnie żucia ruchowa część nerwu \ , mięśnie mostkowo-obojczvkovvo-suikowe oraz część obojczykowa mięśni czworobocznych oddech . Porażenie wymienionych mięśni nadaje też znamienne piętno całemu obrazowi klinicznemu. podobnemu zresztą do porażenia opuszkowego (parałysis bulbaris) lub porażenia językowo-wargowo-gardłowego postępującego ; parałysis glosso-labio-pharyngea progressira), z tą zasadniczą różnicą, iż w porażeniu rzekomoopuszkowym mięśnie zajęte nie wykazują zaniku, drżeń pęczkowych oraz cech zwyrodnienia elektrycznego, jak to ma miejsce

479