191 3

we i pc >h metyl metakrylowe odznaczają się małą hydroli litość 14. Im mniejsza jest hydrofilność błony, tym w iększa adsorpcja białek na jej powierzchni

Wydajno# transportu dyfuzyjnego przez błonę dializacyjni jest proporcjonalna do powierzchni błony i gradientu stężeń. Przeciwbieżny przepływ krwi i dializatu oraz wysokie wartości ich przepływów powiększają wartość gradientu stężenia, a więc zwiększają wydajność transportu i klirens substancji. Jeśli wielkość cząsteczki jest mała w porównaniu z efektywnym promieniem porów błony, to zwiększenie gradientu daje znaczny wzrost wydajności transportu. W przypadku cząsteczek o rozmiarach porównywalnych z w ielkością porów wzrost ten jest niewielki Wówczas w iększe cząsteczki są łcpiej transportowane na drodze ultrafiltracji.

7.11.5.4. Aparatura

Aparat do hemodializy, czyli sztuczna nerka powinien umożliwić wykonanie zabiegu diali/oterapii i zagwarantować jak największe bezpieczeństwo pacjenta W związku z tym spełnia następujące zadania:

1.    Wytwarza płyn dializacyjny o ustalonych proporcjach i kontroluje jego mino lamość przez pomiar przewodności. Reguluje i kontroluje przepływ płynu oraz jego temperaturę.

2.    Zapewnia przepływ krwi i kontroluje jego wielkość, monitoruje ciśnienie krwi tętniczej 1 żylnej. Kontroluje poziom krwi w komorze kroplowej i zabezpiecza przed przedostaniem się powietrza do żyły (blokada). Umożliwia ciągły wlew heparyny przez osobną pompę

3.    Czuwa nad bezpieczeństwem zabiegu, kontrolując najistotniejsze dla życia pacjenta i przebiegu dializy parametry, sygnalizując nieprawidłowości 1 uruchamiając mechanizmy ochronne, takie jak: zatrzymanie pomp, blokada przepływu krwi. zablokowanie przepływu płynu dializacyjnego.

W sztucznej nerce można wyróżnić: układ krwi i układ płynu dializacyjnego (ryc. 7.20). W układzie krwi ważną rolę odgry wa pompa perystaltyczna. która wymusza odpowiedni przepływ krwi: 200-300 ml/min Gdy wymagana jest ultmliltra-cja lub hemodiafiltracja. len przepływ musi być większy, nawet do 600 ml/min. Na wejściu do dializatora zlokalizowana jest pompa heparyny. Po przejściu przez dializator krew przepływa do komory odpowietrzającej, zabezpieczającej chorego przed zatorem powietrznym i skrzeplinami. Tu mierzone jest ciśnienie i zlokalizowane są czujniki, które w razie przedostania się powietrza do układu żylnego powodują stan alarmu, blokując jednocześnie odpływ krwi i zatrzymując pompę pcrystaltyc/ną.

Obecnie płyn dializacyjny jest przeważnie wytwarzany w aparacie, z koncentratu. przez rozcieńczenie go uzdatnioną wodą w stosunku 1:34. Prawidłowość stężeń poszczególnych związków jest badana po wytworzeniu płynu, przed zabiegiem. W czasie zabiegu kontrolowane jest jedynie przewodnictwo elektryczne pły nu, którego wartość optymalna wynosi 14 mS/cm. Wartości graniczne 11 i 16 mS/cm wywołują stan alarmu, blokując dopływ złego płynu do dializatom 1 kierując go do kanału W obwodzie płynu dializacyjnego musi istnieć możliwość regulacji ciśnienia w granicach od +50 do -400 mm Hg. co warunkuje możliwość nastawienia odpo-

191