1 (131) 2

Starszym od Tuwimowskiego jest wiersz-piosenka, zaczynający się:

Jedzie pociąg z daleka, ani chwilki nie czeka.

Konduktorze łaskawy, zabierz nas do Warszawy!

Tę piosenkę śpiewały dzieci w ochronkach już przed pierwszą wojną, a i dziś jest bardzo funkcjonalnym tekstem w przedszkolach: dzieci ustawiają się rzędem, jedno za drugim, i śpiewają z wychowawczynią, „odjeżdżając” do łazienki, aby umyć ręce do obiadu. Wszystkie umieją ją na pamięć, znają melodię i bawią się w ten pociąg — wiersz jest napisany w formie dialogu. Tymczasem Lokomotywa Tuwima utrzymuje status poezji: zatrzymuje uwagę na warstwie słowno-brzmieniowej, jest wierszem.