1 (60)

49    S. Skwarczyńska: Wstąp do nauki o literaturze..., t. 2 i 3.

50    S. Dąbrowski: W sprawie przedmiotu wiedzy o literaturze..., s. 143.

51    Tamże, s. 150.

52    A. Lange: Twórczość i obłęd. W: Studia i wrażenia. Warszawa 1900, s. 10G.

53    S. Bergstein: Time and Ejermity. Lund 1960, s. 35.

54    K. Pisarkowa: Wyliczanki polskie. Wrocław — Warszawa — Kraków — Gdańsk

1975,    s~ 61—63.

55    M. Głowiński: Odbiór, konotacja, styl. W: Problemy metodologiczne współczesnego literaturoznawstwa, pod red. H. Markiewicza i J. Sławińskiego. Kraków

1976.

56    Tamże, s. 386.

57    H. Weinrich: O historią literatury z perspektywy czytelnika, tłum. R. Handke. „Teksty” 1972, z. 4.

58    Jak twierdził M. Głowiński (Komunikacja literacka jako sjera napiąć. W: Problemy odbioru i odbiorcy..., s. 58) „dzieło literackie komunikuje siebie”, jest autoteliczne — nie mówi, nie komunikuje o czymś, co jest na zewnątrz niego, a jeśli tak, to „nie tylko”.

59    A. Kruszewska-Kudelska: Powieści polskie dla dziewcząt po roku 1945. Wrocław 1972; G. Skotnicka: Pozytywistyczne powieści z dziejów narodu dla dzieci i młodzieży. Gdańsk 1974.