201311075819

zagiętsch końców komórkowych albo haczykowatych wyrostów ściany. Trichomy ruchowe są to wydłużone, zginające się trichomy na powierzchni nasion, wykonujące ruchy hydroskopijne.

Skórka korzenia

Skórka korzenia w odróżnieniu od skórki pędu nie jest pokryta kutykulą. Jej cechą charakterystyczną jest obecność włośników w postaci bardzo długich, cylindrycznych brodawek. Długość włośników może sięgać kilku milimetrów, podczas gdy średnica wynosi około 15um.

Niekiedy we włośnikach korzeni rosnących w wilgotnym powietrzu mogą zachodzić podziały

/

poprzeczne, które zmieniają włośnik na strukturę typu włoska np. u Kalanchoe. Ściana komórkowa włośników jest zwykle cienka. Zewnętrzna warstwa ściany składa się z siatki mikrofibryli pogrążonych w substancji pektynowej, wewnętrzny pokład zbudowany jest z podłużnie ułożonych mikrofibry li. Na powierzchni ściany włośników występuje warstewka śluzu. Jest rzeczą interesującą, że pojawiające się zwykle na włośnikach rosnących w wilgotnym powietrzu kropelki rosy mogą się nie rozlewać, co świadczy o tym, że powierzchnia ich może być niezwilżalna. Obserwowano również cienką warstewkę kutykuli na włośnikach.

Protoplast komórki włośnikowej, podobnie jak w komórkach skórki bez włośników, charakteryzuje duża centralna wakuola, dobrze rozwinięte mitochondria i diktiosomy. Włośniki na ogół żyją krótko, często tylko kilka dni. Wraz z włośnikiem obumiera cała komórka skórki, co oznacza przerwanie ciągłości w warstwie skórki. Niekiedy jednak włośniki pozostają ży we przez długi okres czasu jako grubościenne utwory. U niektórych roślin, np. u G/editschia, Gymnocladus, Cercis, Tarcocacum, włośniki, podobnie jak reszta komórek skórki, są grubościenne, zdrewniałe. Są one trwałe, choć nie w iadomo czy' są żywe, gdyż ich czarno zabarwiona ściana utrudnia badanie wnętrza. Skórka korzenia nie ma szparek ani utworów gruczołowych. U niektórych jednoliściennych, zwłaszcza w korzeniach powietrznych u storczyków, skórka występuje w postaci welamenu utworzonego zwykle z kilku warstw komórek martwych zaopatrzonych w beleczkowate zgrubienia ściany. Zgrubienia te występują w postaci helisy z gęsto ułożonymi zwojami, albo w postaci siatki. Zabezpieczają one komórki przed zapadaniem się w czasie wysychania. W suchym powietrzu komórki welamenu wypełnione są powietrzem, w kontakcie z wodą wypełniają się nią na zasadzie sił kapilarnych. Pod welamenem znajduje się egzodenna.