229 2

równomiernie wzdłuż długości barki. Barka załadowana jest ładunkiem o ciężarze Q = 300 kN i długości 10 m. Ładunek rozmieszczony jest w środku długości barki i nie powoduje żadnego przegłębienia (rys. 145a).

Z ciężaru (P — 150 kN) i długości barki (L * 15 m) wynika, że na każdy metr długości barki przypada 10 kN ciężaru. Takie jednostkowe obciążenie zwie się obciążeniem ciągłym q i dla kadłuba barki wyniesie:

q₀ — 10 kN/m

W części barki, gdzie znajduje się załadunek, wystąpi dodatkowe obciążę nie ciągłe:

300

q. " ló ⁼ 30 kN/m

Krzywa ciężarów jest to wykres obciążenia ciągłego barki z ładunkiem (rys. 145b). Na podstawie dężaru barki z ładunkiem oraz rozmiarów barki (L i B) określić można jej zanurzenie T (barka pływa bez przegłębienia):

0,6 m

P + C 150 + 300 L B g~ 15 - 5.1 - 9,8066

Krzywa wyporności jest to wykres pól przekrojów wręgowych barki w danym stanie załadowania

Ponieważ barka pływa w wodzie słodkiej, więc masa wody m wypartej przez każdy metr długości barki wyniesie:

m = lT fl p * 3t

Wykres wyporności rozpatrywanej barki jest prostokątem o jednakowym przekroju wręgowym wzdłuż całej barki wynoszącym 3 m². Po uwzględnieniu ciężaru właściwego wody y, z krzywej wyporności powstaje krzywa wyporu (rys. 145c):

d - T B • y - 0,6 • 5,1 • 9,8066 = - 30 kN/m

Łatwo sprawdzić, że pola powierzchni ograniczone krzywą ciężarów i krzywą wyporu są równe. Również środki ciężkości powierzchni pod tymi krzywymi leżą na tej samej odciętej.

Jeżeli przyjąć, że krzywa wyporu przedstawia wartości ujemne pola, a krzywa ciężarów dodatnie (reguła znaków przeciwna jak przy belce), to dodając rzędne obu wykresów po długości uzyskana zostanie krzywa obciążeń.

Pola powierzchni pod i nad osią odciętych tego wykresu są równe. W rozpatrywanym przykładzie rzędna tego wykresu od lewego końca barki do odległości 2,5 m będzie równa —20 kN/m, w części środkowej (2,5 — 12,5 m) 10 kN/m, a w części końcowej ponownie — 20 kN/m.

229