240 241

Mapy topograficzne

W pierwszej polonie lat dziewięćdziesiątych XX w. na potrzeby polskiej cywilnej kartografii topograficznej pontuala kolejna wersja odwzorowania Gaussa-KrOgera. To opracowanie miało na celu jednolite przedstawienie obszaru Polski, co stało się możliwe dzięki przyjęciu jednej strefy odwzomwawczej obejmującej Polskę (szerokość ponad 10°) i - w konsekwencji -jednego układu współrzędnych prostokątnych. Matematyczne podstawy tego odwzorowania wynikają z zastosowania światowej elipsoidy geocentrycznej i siecznego względem niej waica w położeniu powodującym skrócenie południka środkowego (19°)

0    współczynniku 0.9993; koła sieczne, będące liniami zerowych zniekształceń długości

1    pól powierzchni, są oddalone od tego południka o 240 km. To odwzorowanie jest elementem układu „1992", stosowanego przy opracowaniu map do użytku ogólnego w skalach 1:10 000 i 1:50 000 (ryc. 7.6).

Omówione odwzorowania walcowe mają charakter uniwersalny, tzn. mogą być używane do przedstawiania zarówno wielkich, jak i małych obszarów. W kartografii topograficznej ma również zastosowanie inne odwzorowanie iównokątne - siereograficzne. ale jego zasięg jest ograniczony do terytoriów niezbyt rozległych. W położeniu normalnym stycznym stanowi ono podstawę sporządzania przez państwa należące do NATO map obszarów podbiegunowych, nieobjętych odwzorowaniem UTM.

Odwzorowanie siereograficzne jest jednak używane najczęściej w położeniu ukośnym siecznym, pozwalającym na minimalizację zniekształceń i projektowanie ich optymalnego rozkładu. Ten wariant stereograficznego rzutu elipsoidy na płaszczyznę powstał w 1924 r. i nosi nazwę odwzorowania quasi-stcrcograflcznego Roussilhe’a. od nazwiska

WARSZAWA

—

lublin ;

Owen I . KrakOw

-luosiOw / 86 / *

1*W

-

iRBBiii as -—.—..-i flyc.7.7 FtaMriaiiek3zlak^wo<t*mfi»miiuqjKi-ster9ogra6anirn.QUGiK-i980‘ipoda6inaańaiszom&py 1500000(numeiyBI-66) (napod$tavrki Stonmda map topogritanfih Poksh. GU&K, Mtorsawe 200t)

241