29(1) 3

MOJSIEK.

Nu, to ja zaraz psijadę po tego potraw, ale mi rzeknijcie zaraz, co mi dacie? bo ja nie lubię po omacku chodzić (nalewaj. Pijcie no!

KATARZYNA.

Ha no, choćby i te pięć śrebła to ci dam.

MOJSIEK (zryiva się).

A wa! kikste! pięć reńskich? hastę gesehen!? takie rarytne gospodarstwo, coście Bartkowi ukradnęli, to warta więcej jak tysiąc reńskich, a z kuńmi, z krowami, ze świniem, a gięszem, to więcej jak półtora tysiąców. Zebim ja się wdał do tego interes, toby mnie samemu więcej kosztowało jak dwiesta reńskich. Ale ja nie jestem taki twardy, jak mi do siodłatej dodacie siwulę i pięćdziesiąt śrebła, to jus Bartek nie będzie powąchał swoje chałupę.

KATARZYNA (nalewając sobie wódkę).

No krowę, te mozes sobie wziąść choćby i zaraz, ale z pieniądzmi to nie wiem jak będzie, bo w domu niema ani krajcara.

MOJSIEK.

Na, ja nie taki twardy. Ja z dobremi ludźmi zawdy dobry, krowy wezmę zaraz, a na te sześćdziesiąt śrebła, to się kwitek napisze... git?

WOJCIECH.

Cóz ty na to?...