449
Jemioła pospolita
na bezlistnych drzewach. Tworzy dość duże, wiecznozielone, kuliste krzaki,
0 charakterystycznie widełkowato rozgałęzionych łodygach i grubych, skó-rzastych, owalnych i całobrzegich liściach (rys. 117). Barwę ma oliwkowo-zieloną, czasem żółtozieloną. Kwiaty niepozorne, żółtawozielone. Kwitnie w lutym — marcu.
Owoc — pestkowiec — kulisty, biały lub żółtawy.
Obok jemioły pospolitej występują w Polsce dwa inne gatunki należące do tego rodzaju, a mające podobne właściwości lecznicze, mianowicie: jemioła jodłowa (Viscum abietis Beck.) na jodle oraz jemioła rozpierzchła (V. lcixum Boiss) na sośnie.
Surowiec. Ziele jemioły (szczyty pędów) — Hba Visci (Sti~ pites Visci). Są to ulistnione i ususzone szczyty pędów grubości do 0,5 cm, podłużnie pomarszczone
1 kolankowato zgrubiałe w miejscach rozwidleń. Liście są bezogon-kowe, tęgie, positręcane łub pozwijane, kruche i łamliwe. Surowiec ma barwę jasnozieloną lub żółtozieloną, smak gorzkawo-cierpki; zapachu brak. Zawiera cenny alkaloid wiskotoksynę, zasady alifatyczne — cholinę i acetylocholinę, kwasy i charakterystyczne żywice.
W surowcu mogą występować niepozorne kwiaty lub białe pomarszczone owoce. Zapotrzebowanie duże.
Zastosowanie. Jemioła jest używana wyłącznie w lecznictwie jako cenny lek obniżający ciśnienie krwi. Niestety działanie jej jest krótkotrwałe.' W większych dawkach jemioła może spowodować objawy zatrucia.
Zbiór. Zbiór jemioły przeprowadza się od jesieni aż do wiosny. Ścina się przy tym całe rośliny, z których następnie odcina się ulistnione wierzchołki łodyg około 0,5 cm średnicy, odrzucając grubsze. Trudność zbioru stanowi to, że jemioła rośnie zazwyczaj na wysokich drzewach. Zbiór dokonywany przez chłopców wspinających się na wysokie drzewa o łamliwych gałęziach jest niebezpieczny, należy więc zbierać jemiołę tylko z niższych drzew, szczególnie owocowych, przystawiając drabinki; natomiast z sosen i topoli dopiero przy wyrębie.
Zbiór jemioły na terenach leśnych należy ograniczyć do drzew wyrę-29 — Uprawa i zbiór ziół