55 9

\ Ij (.(,) — spółgłoska środkowojęzykowo-t wardopodniebienna. półotwarta, ustna j (rys. 7). Artykulacja jak przy l z tą różnicą, że czubek języka i jego brzeg przedni wysuwają się bardziej ku przodowi, a powierzchnia przedniej ezęśt-i języka styka się szerzej z podniebieniem twardym. Należy do grapy spółgłosek souornych.

\ Spółgłoska Ij jest palatalna, tzn. jęzek znajduje się jednocześnie w pozycji potrzebnej do wymówienia tak l, jak jjZnak podwójny alfabetu łacińskiego Ij

służy zawsze do oddania tylko jednego dźwięku, którego graficznym odpowiednikiem w alfabecie cyrylickim jest

Spółgłoski tvJ»ojpzvkon o-tniękkopoilniclwcnnc ■ »,

[y— spółgłoska tylnojęzykowo-niiękkopodniebieuna, zwarta, ustna, dźwięczna. W czasie artykulacji tylna część języka wznosząc się ku górze i ku tyłowi zwiera się z przodem podniebienia miękkiego przy momentalnym wybuchu i drganiu wiązadeł głosowych> Zaznaczającej się w wymowie lekkiej palatali-zacji przed samogłoskami przednimi nie uwzględnia się w piśmie. Identyczna w wymowie z polskim y;

\ X: — spółgłoska tylnojęzykowe - miękkopodniebienna. 2warta, ustna, bezdźwięczna.’; Artykulacja ta sama co przy y. Różni się tylko — jako