59 [1600x1200]

HI. Organizmy w środowisku

■ Życie w stadzie

Część organizmów prowadzi stadny tryb życia, który zwiększa szansę przetrwania w środowisku. Na przykład u antylop, kiedy jedne zwierzęta posilają się, inne wypatrują zagrożeń. W razie niebezpieczeństwa ostrzegają stado, które ratuje się ucieczką.

Życie w stadzie ułatwia nie tylko obronę, ale również zdobywanie pożywienia. W zorganizowanych grupach poluje wiele ssaków drapieżnych, na przykład hieny, wilki i lwy. Zdarza się, że zwierzęta, które potrafią polować samodzielnie, łączą się w duże grupy. W ten sposób polują liczne ptaki rybożerne, między innymi kormorany i głuptaki. Jeśli ofierze uda się ominąć jednego napastnika, zostaje zabita przez innego. Bardzo dobrze zorganizowane są również delfiny. Kiedy jeden osobnik zauważy ławicę ryb, daje sygnał pozostałym. Wtedy wszystkie delfiny opływają ją, otaczając ofiary, które nie mają szans na ucieczkę.

W stadach istnieje zwykle hierarchia, czyli ustalona ważność osobników. Wyższe miejsce w hierarchii wiąże się z określonymi przywilejami, na przykład pierwszeństwem w dostępie do pokarmu oraz bezpieczniejszej kryjówki. Jednak oprócz przywilejów osobniki te mają też obowiązki. Należy do nich między innymi przewodzenie stadu. Hierarchia sprawia, że zwierzęta w stadzie w mniejszym stopniu konkurują ze sobą.

Wilki

Przywódco stada przenikliwym spojrzeniem zmusza pozostałe osobniki do posłuszeństwa. Okazują one respekt, podwijając ogon. a nawet kładąc się na ziemi.

Wilki tworzą jedną z najbardziej zorganizowanych i trwałych struktur rodzinnych wśród kręgowców. Najwyżej w hierarchii stoi jedyna para rozmnażająca się w stadzie - samiec i samica alfa. Poniżej pary alfa stoi samiec beta. Następne w kolejności są szczenięta urodzone w ostatnim miocie, a po nich osobniki podporządkowane, czyli potomstwo pary alfa z poprzednich lat. Ostatnie miejsce w hierarchii zajmuje osobnik omega. Jest on często atakowany i odtrącany przez innych członków grupy, ale pozostaje w stadzie. Wilki najczęściej łączą się w pary na cale życie i są bardzo przywiązane do swojego stada. Komunikacja, na przykład za pomocą wycia, ułatwia im wspólne polowania. Wilki porozumiewają się również za pomocą innych odgłosów oraz gestów, takich jak ruchy głowy, wyraz pyska czy pozycja ogona.

postawa

neutralna    uległość    strach

59