616

Krzywa EKG a inne wybrane mechaniczne charakterystyki pracy serca

Przypomnijmy, że krzywa EKG obrazuje bioelektryczną aktywno# serca. Nie oznacza to. źc jest ona oderwana od aktywności mechanicznej. Mo/na postaw# tezę odwrotną, te aktywno# bioelektryczna wpływa w sposób zasadniczy na aktywno# mechaniczną serca.

Na rycinie 18.33 przedstawiono związki czasowe między poszczególnymi za-lainkami krzywej EKG a przebiegiem charakterystyk ciśnieniowych w przedsionku. lewej komorze i w aorcie, objętości lewej komory, fonokardiogramu i zachowaniem się zastawek półksiężyców at>eh

Z ryciny 18.33 wynika. Ze zespół QRS krzywej EKG wyprzedza w czasie powstanie maksimum ciśnienia w przedsionkach, lewej komorze oraz w aorcie. Minimalna warto# objętości lewej komory oraz maksymalna warto# fali tętna jest zbie/na w czasie z zalamkiem T elcktrokardiogranui. Krzywa fonokardiograficzna odzwierciedla głównie przepływy turbulencyjne krwi. które przede wszystkim pojawiają się w momencie otwierania i zamykania zastawek.

Wektor elektryczny serca. Pojęcie wektorkardiografii

Przyjmuje się. te pobudzone włókna mięśnia sercowego stanowią zbiór dipoli mikroskopowych. Przebieg linii sił pola elektrycznego oraz położenie Hektora momentu dipolowego ip_t) dipota mikroskopowego przedstawiono na rycinie 18.34.

Czę# pobudzona włókna mięśniowego stanów i ujemny biegun, a me pobudzona - dodatni dipola mikroskopowego.

Wypadkowa zbioru momentów dipolowych pobudzonych włókien mięśnia sercowego tworzy główny wektor elektryczny serca (W). Wektor elektryczny serca /mienia swxiją warto# i położenie podczas pracy serca.

Przybliżoną metodę wyznac/ania głównego wektora elektrycznego serca podał Einthoven. wykorzystując w tym celu dwubiegunowe odprowadzenia kończynowe. Przyjął, źc odprowadzenia kończynowe tworzą w przybliżeniu trójkąt równoboczny. Idea tworzenia wektora elektrycznego serca dla załamków R z trzech eleklro-kardiogramów została przedstawiona na rycinie 18.35.

Załamck R każdego z trzech elektrokardiogramów ..wyrzutówano” na jeden z boków trójkąta. Rzutom R na poszczegółnc boki trójkąta nadano charakter wektorowy. W ten sposób utworzono trzy wektory (/?,). (R_m> i (/?,„> leżące odpowiednio na bokach trójkąta z odprowadzeń I. II i III. odpow iadające chwili czasowej zalam-ka R poszczególnych elektrokardiogramów. Wykorzystując zasadę sumowania wielkości wektorowych (przez odpowiednią konstrukcję geometryczną) wykreślono głów ny wektor elektryczny serca W_n odpowiadający załamkom R elektrokardiogramów.

Wektor wyznaczony w powyższy sposób pokrywa się w przybliżeniu z anatomiczną osią serca.

Korzystając z podobnego sposobu postępowania można wyznaczyć w płaszczyźnie Einthovcna położenie i warto# głównego wektora elektrycznego serca dla załamków <P)W_h (Q)W_q. (S)H^rs. (T)W₇ oraz

616