3tom093

3. SIECI ELEKTROENERGETYCZNE 188

Tablica 3.1. Zużycie energii elektrycznej przez grupy odbiorców, wg [3.29]

Grupa odbiorców	Zużycie w 1970 r.		Zużycie w 1980 r.		Zużycie w 1990 r.		Średnic	przyrosty roczne
							1970-80	1980 90	1970 90
	GW h	%	GWh	%	GWh	%	%		%
Przemysł i wielcy odbiorcy	42305	70,8	70474	63,0	57312	50,3	5,2	-2,0	1,5
Trakcja elektryczna PKP	2306	3,8	4 106	3,7	4 651	4,1	5,9	1,3	3.6
Lokale mieszkalne	4 165	7.0	10716	9,6	22 183	19,5	10,4	7,5	8,7
Gospodarstwa rolne	1455	2,4	5365	4,8	8124	7,1	13,9	4.2	9,0
Lokale niemieszkalne	3218	5,4	7648	6,8	8218	7.2	10,9	0.7	4,8
Oświetlenie ulic	455	0,8	672	0,6	1325	1.2	3,9	7.0	5,5
Trakcja miejska	514	0,9	714	0,6	695	0,6	3.4	-0,3	1.5
Straty w sieci	5346	8,9	12202	10,9	11377	10,0	8.6	—0,7	3,8
Razem	59 764	100,0	111 897	100,0	113 885	100,0	6,5	0,2	3,3

3.    Odbiorcy bytowo-komunalni. Podzieleni są na kilka grup klasyfikacyjnych wg [3.29], objętych odrębnymi taryfami:

3a. Lokale mieszkalne. Na podstawie statystyki sprzedaży z grupy tej wyodrębnia się gospodarstwa domowe (część pozostałą stanowią odbiory wspólne, np. hydrofory, windy, oświetlenie klatek schodowych itp.).

3b. Gospodarstwa rolne. Grupa ta obejmuje gospodarstwa uspołecznione i nieuspołecznione bez możliwości rozdzielenia energii zużywanej na cele produkcyjne i bytowe.

3c. Lokale niemieszkalne. Odbiory te obejmują większość obiektów użyteczności publicznej.

3d. Oświetlenie ulic. Grupa ta obejmuje oświetlenie ulic, parków i innych otwartych terenów publicznych, jak również większości przejść podziemnych.

3e. Trakcja miejska. Ma odrębną taryfę, analogicznie jak trakcja PKP.

4.    Straty w sieci. Liczy się je jako różnicę bilansową obejmującą straty techniczne, jak i handlowe.

Zgodnie z publikacją [3.29] wszystkich odbiorców bytowo-komunalnych można również podzielić na miejskich i wiejskich.

Pełne zamknięcie bilansu energii wprowadzonej do sieci następuje po uwzględnieniu zużycia na pompowanie w elektrowniach wodnych.

3.2.2. Charakterystyka odbiorców

W tablicy 3.1 przedstawiono zużycie energii przez poszczególne grupy odbiorców w latach 1970, 1980 i 1990, ich udziały w ogólnym zużyciu oraz średnie przyrosty roczne. Dane te charakteryzują zmiany w strukturze zużycia energii.

Wszelkie dane pochodzące z bezpośrednich pomiarów dotyczą energii elektrycznej. W celu określenia udziałów poszczególnych grup odbiorców w użytkowaniu mocy czynnej w szczycie rocznym systemu energetycznego wykonuje się obliczenia. Ich podstawę stanowią:

—    roczne czasy użytkowania mocy szczytowej przez odbiorców poszczególnych grup;

—    pomiary mocy wykonywane u części odbiorców.

Czasy użytkowania mocy szczytowej przez różne grupy odbiorców są wartościami orientacyjnymi, podawanymi jako przedziały liczbowe. Zależą one od czynników charakterystycznych dla danej grupy odbiorców, np. dla odbiorców przemysłowych — od rodzaju przemysłu i liczby zmian. Przyjmuje się, że w przemyśle przy pracy jednozmianowej czasy użytkowania mocy szczytowej wynoszą 2000 — 3500 h/a, przy dwu-zmianowej 3000-7-5000 h/a oraz przy trzyzmianowej 4500-t-8000 h/a.

Dla trakcji elektrycznej PKP czasy użytkowania wynoszą 3000 — 4500 h/a. Zależą od intensywności i rodzaju przewozów.

Dla odbiorców bytowo-komunalnych czasy użytkowania loco przyłącze wynoszą 2500-^3200 h/a. Zależą one od rodzaju miejscowości (miasto, wieś), wielkości miasta, rodzaju zabudowy, wyposażenia w odbiorniki itp.

Moc czynną, użytkowaną przez odbiorcę lub grupę odbiorców w szczycie rocznym, oblicza się ze wzoru

P = J    (3d7)

przy czym: A — roczne zużycie energii, T — czas użytkowania.

Moc ta nie musi jednak stanowić udziału tych odbiorców' w szczycie rocznym systemu energetycznego. Udział ten określa się uwzględniając współczynniki jednoczesności oraz przesunięcie czasu występowania obciążenia szczytowego odbiorcy i szczytu systemu energetycznego.

3.3. Klasyfikacja sieci

Sieci elektroenergetyczne dzieli się na przesyłowe i rozdzielcze [3.1; 3.6; 3.8].

Sieć elektroenergetyczną przesyłową można zdefiniować jako zbiór urządzeń współpracujących ze sobą w celu przesyłu energii z węzłów wytwarzania (elektrownie) do węzłów odbiorczych (stacje transformatorowo-rozdzielcze 750/400 kV, 400/110 kV i 220/110 kV). W warunkach polskich w skład sieci przesyłowych wchodzą linie i stacje o górnych napięciach: 750 kV, 400 kV i 220 kV.

Sieć elektroenergetyczną rozdzielczą definiuje się jako zbiór urządzeń współpracujących ze sobą w celu rozdziału energii elektrycznej pomiędzy odbiorców.

Sieci elektroenergetyczne rozdzielcze dzieli się na:

Miejskie sieci elektroenergetyczne (MSE). Do sieci rozdzielczych w miastach zalicza się: sieci niskiego napięcia (nn), sieci średniego napięcia (SN) i ostatnio również sieci 110 kV. W sieciach miejskich wyróżnia się osiedlowe sieci elektroenergetyczne (OSE), w skład których wchodzą: sieci nn i sieci rozdzielcze SN na terenach osiedli mieszkaniowych.

Rejonowe sieci elektroenergetyczne (RSE). Są to sieci zasilające wsie, małe miasta oraz niewielkie zakłady przemysłowe znajdujące się poza terenami miejskimi. W skład RSE wchodzą: sieci 110 kV, sieci średniego napięcia (SN) i sieci niskiego napięcia (nn). Sieci nn oraz SN, zasilające wyłącznic wsie, nazywa się często wiejskimi sieciami elektroenergetycznymi (WSE).

Przemysłowe sieci elektroenergetyczne (PSE). Są to sieci w zakładach przemysłowych. W zależności od wielkości zakładu i zużycia przezeń energii będą to: sieci niskiego napięcia (nn), średniego napięcia (SN) i 110 kV. W dużych kombinatach przemysłowych na terenie zakładu mogą znajdować się również elementy sieci 220 kV, a nawet 400 kV. Sieci o tych napięciach nie można jednak zaliczyć do sieci rozdzielczych. Sieci nn w halach przemysłowych często nazywa się instalacjami elektroenergetycznymi.

Sieci elektroenergetyczne wnętrzowe (SEW). Są to sieci w budynkach mieszkalnych, w budynkach przemysłowych oraz w budynkach użyteczności publicznej. Najczęściej będą to tylko sieci niskiego napięcia (nn), znacznie rzadziej sieci średniego napięcia (SN). Również te sieci często nazywa się instalacjami elektroenergetycznymi.