9 �danie audiometryczne (s H 49)

w przypadku badania przewodnictwa powietrznego (-0-9-) oraz linią przerywaną w przypadku oznaczania przewodnictwa kostnego (-- < — < — <). Ostrość słuchu ucha lewego oznacza się na podobnej zasadzie, ale kolorem niebieskim lub zielonym i ..odpowiednio- znakami (— > — > — >). Każdy blankiet audiogramu oprócz imienia, nazwiska i wieku badanego powinien zawierać również miejsce oraz datę badania, a także nazwisko badającego, który odpowiada za wynik badania (p. str. 47).

Należy pamiętać, że w warunkach fizjologicznych próg przewodnictwa kostnego jest wyższy, co oznacza, że usłyszenie tonu wymaga większego natężenia niż przy badaniu drogą powietrzną (przez kość człowiek słyszy gorzej). Aby uniknąć tych różnic, audiometry wyskalowane są umownie w ten sposób, że w warunkach prawidłowych krzywe progowe dla przewodnictwa kostnego i powietrznego pokrywają się ze sobą.

Przed rozpoczęciem badania należy pacjentowi wyjaśnić, na czym badanie ma polegać, jaki dźwięk będzie słyszał i jak ma sygnalizować, że słyszy. Jeśli nie dysponujemy „kabiną ciszy”, pacjent może siedzieć w tym samym pomieszczeniu co badający, lecz tak, aby nie widział audiometru oraz wykonywanych czynności zmiany natężenia, częstotliwości oraz wykreślenia audiogramu (najlepiej tyłem do badającego).

W przypadkach niesymetrycznego upośledzenia słuchu jest wskazane rozpoczęcie badania od ucha lepiej słyszącego (ocena za pomocą szeptu i stroików), aby już na początku badania znać sprawność lepszego ucha i uniknąć zjawiska przesłyszenia (p. str. 56).

Oznaczenie progu słyszenia dla przewodnictwa powietrznego i kostnego

Przy badaniu przewodnictwa powietrznego wykorzystuje się tony o określonej częstotliwości i natężeniu, nadawane poprzez słuchawki do przewodu słuchowego zewnętrznego.

Technika oznaczenia progu słyszenia dla przewodnictwa powietrznego.

Badany siedzi wygodnie w „kabinie ciszy” lub w pomieszczeniu wyciszonym tyłem do badającego. Przed rozpoczęciem wyjaśnia się dokładnie zasadę badania (podajemy tony próbne, uzgadniamy sposób sygnalizacji na usłyszany dźwięk). Zazwyczaj badany sygnalizuje słyszalność przez I włączenie przycisku zapalającego lampkę kontrolną na płycie audiometru lub przez podniesienie ręki.

Badanie progowe rozpoczyna się od testowania ucha lepiej słyszącego j drogą przewodnictwa powietrznego. Badanemu zakłada się słuchawki po-f

wietrzne. Słuchawki nie powinny uciskać na przewód słuchowy, powinny obejmować małżowinę i szczelnie przylegać do głowy.    ^:-

Podajemy przez słuchawki ton informacyjny, aby zorientować badanego, jakich dźwięków może oczekiwać.

& Włączyć audiometr (w aparatach lampowych odczekać kilka minut). @ Regulator natężenia ustawić w pozycji — 10 dB.

• Przełącznik rodzaju przewodzenia ustawić w pozycji „POWIETRZE”. ® Przełącznikami programu (ton - szum; ucho prawe - lewe) skierować ton do odpowiedniego ucha, a szum do ucha nie badanego (jeśli istnieje konieczność zagłuszania - p. dalej).

© Regulator częstotliwości ustawić w pozycji 1000 Hz. Stwierdzono, że jest to ton najlepiej słyszalny, a badani popełniają najmniej pomyłek przy tej właśnie częstotliwości.

® Regulatorem natężenia dość szybko zwiększyć intensywność dźwięku przekraczając próg słyszenia tak, aby badany zorientował się, o jaki ton chodzi. Następnie powoli zmniejszać natężenie aż do granicy słyszalności, co badany zasygnalizuje zgaszeniem lampki kontrolnej (puści przycisk). Ostatnią słyszaną wartość natężenia przyjmuje się za progową. Po uzyskaniu odpowiedzi sygnał należy wyłączyć. Badający odnotowuje poziom słyszenia progowego. Dla każdej częstotliwości zaleca się wykonać 2-3 pomiary i obliczyć wartość średnią, którą należy nanieść na siatkę audiogramu.

Zmienia się następnie częstotliwość na wyższą i w ten sam sposób oznacza się słyszenie progowe. Testuje się kolejno wszystkie częstotliwości w zakresie tonów wysokich, po czym wracamy do tonu 1000 Hz i oznacza się progi słyszenia dla tonów niskich.

Poziom progu zaznaczyć należy symbolem ,,x” lub „o” (ucho lewe lub prawe) na pionowej linii odpowiadającej 1000 Hz w miejscu, ^j które odpowiada progowemu natężeniu. Częściej jednak badanie przeprowadza się w odwrotnej kolejności, tzn. zaczyna się od natężenia — 10 dB i stopniowo zwiększając natężenie obserwuje się moment, w którym pacjent zasygnalizuje, że słyszy nadawany ton (naciska przycisk).

Stwierdzono, że zmęczenie słuchu następuje szybciej przebadaniu większych częstotliwości, wobec tego, po oznaczeniu progu dla 1000 Hz, w ten sam sposób należy badać kolejno częstotliwości większe, a po ich zakończeniu - mniejsze. Jeśli istnieje konieczność zagłuszania, należy równocześnie nadawać szum do ucha nie badanego regulując jego natężenie za pomocą tłumika bocznego.

Uwaga. Przed każdą zmianą częstotliwości tonu należy maksymalnie

zmniejszyć jego natężenie.

49