81

Style kompozycji roślinnych

Układ równoległy, zwany europejskim, powstał w latach 80. ubiegłego wieku w Holandii. Jako podłoża używa się kostek pianki kwiatowej, w których umieszcza się różnej długości pionowe pędy. Pędy te nie są okryte innymi elementami kwiatowymi, natomiast pianka przykrywana jest poziomymi „przyziemnymi" kwiatami, liśćmi, owocami. Cechą charakterystyczną układu jest brak przejść pomiędzy grupami kontrastującymi ze sobą kształtem i kolorem, a także elementy wychodzące z poziomego ciężkiego „dołu”.

Jednym ze sposobów dekoracji, np. wystawy, jest aranżacja krajobrazowa. Podstawowym celem tego układu jest odwzorowanie środowiska naturalnego (łąki, lasu, plaży). Najważniejsze jest odpowiednie dobranie naczynia i podstawy, pamiętać jednak należy, że cała aranżacja ma być symbolicznym (a nie wiernym) przedstawieniem otoczenia; ważne są tu skala i proporcje. Poszczególne elementy muszą być tak dobrane, aby w sposób rzeczywisty odwzorowywały środowisko naturalne (w kompozycji kwiaty nie mogą być wyższe np. od drzewa), dodatki nie powinny natomiast dominować nad elementami głównymi.

W aranżacjach miniaturowych i petite bardzo ważna jest dokładność, ponieważ najmniejszy nawet błąd popełniony przez florystę będzie zauważalny. Kompozycja miniaturowa nie przekracza zazwyczaj 10 cm wysokości, szerokości i głębokości, natomiast petite - 23 cm. Ważnym zadaniem dla osoby wykonującej aranżację jest umiejętne dobranie naczynia oraz materiału roślinnego, a także zachowanie proporcji. Kompozycje te wykonuje się zarówno ze świeżych, jak i zasuszonych roślin.

Kompozycje grand (układy giganty, wielkie) doskonale nadają się do dekoracji kościołów, hoteli, obiektów użyteczności publicznej, ponieważ osiągają co najmniej 1 m wysokości. W aranżacjach tych stosuje się styl masy lub linii-masy. Najczęściej spotykany jest układ postumentowy, czyli trójgraniasta kompozycja wykonana z silnych, wyraźnych, wypełniających kwiatów, które osłaniają materiał liniowy. Duży pojemnik wypełniony jest siatką drucianą lub pianką owiniętą w siatkę. Do wielkich kompozycji można użyć kwiatów na krótkich łodygach, układając je w plastikowych lejkach wypełnionych gąbką flo-rystyczną (tzw. przedłużaczach); są one zaopatrzone w długie trzonki (np. z bambusa), które pełnią rolę sztucznych łodyg. Te pomocnicze konstrukcje należy oczywiście starannie zamaskować materiałem roślinnym.

Wieńce wykonuje się zazwyczaj na pogrzeby lub z okazji Wszystkich Świętych, a także - ze świecami - w okresie adwentu. W tego rodzaju aranżacjach podstawą jest zwykle konstrukcja z pędów, podkład ze słomy lub pianki: zielonej - do żywych kwiatów, szarozielonej - do suszonych lub sztucznych. Wykonując wieniec, najpierw przykrywa się podstawę drobnymi łodygami, a następnie dokłada kwiaty, owoce itp., a na końcu uzupełnia dodatkami (wstążkami, koralikami i innymi ozdobami). W wieńcach z bezlistnych gałęzi często pozostawia się widoczne wszystkie pędy, aranżując je niewielką liczbą kwiatów. Podkłady ze słomy są bazą dla tzw. wieńców rzymskich, które pokrywa się małymi liśćmi ułożonymi dachówkowato; dekoracja tego typu wieńców polega najczęściej na sporządzeniu ozdobnej kwiatowej przypinki na kręgu. Można także wykonywać wieńce z żywych kwiatów, umieszczając ich łodygi np. w fiolkach z wodą. Służą wtedy do dekoracji stołów czy samochodów nowożeńców.

Do dekoracji filarów i poręczy doskonale nadaje się girlanda, czyli wydłużona aranżacja, przypominająca styl masy. Ze względu na gęste rozmieszczenie materiału roślinnego przywiązuje się go do grubego sznura lub drutu albo umieszcza się w gąbce florystycznej produkowanej w postaci niewielkich walców zaopatrzonych w haczyki - spinając odpowiednią ich liczbę, otrzymuje się pożądaną długość girlandy (kwiaty przez dłuższy czas są zaopatrzone w wodę).

Przeciwieństwem girland są wiązanki, które zawiesza się pionowo lub poziomo, tworząc łuk dzięki podwieszeniu obydwu końców. Podstawą tego typu aranżacji może być druciana siatka

83

ABC Florystyki