20401

PSYCHOLOGIA HUMANISTYCZNA

Rozdział I

Psychologia humanistyczna powstała w latach 60. XX wieku. Jej wybitni przedstawiciele to Maslow i Rogers. W koncepcji tej szukano odpowiedzi na pytanie, jak człowiek zdrowy może się samorozwijać.

•    Człowiek składa się z „ja" i „organizmu", które tworzą całość. Człowiek I świat społeczny tworzą jednolity system. Człowiek, który stracił swoją tożsamość, jest pełen lęku

•    Jeśli człowiek chce żyć zgodnie ze swoją naturą, to musi stanowić harmonijną całość, gdzie „ja" i „organizm" tworzą osobę. Podstawową właściwością natury ludzkiej jest rozwój uwarunkowany czynnikami wewnętrznymi

•    Człowiek to ciągły proces (Rogers). Złe warunki, napięcia interpersonalne, konflikty wewnętrzne uniemożliwiają i blokują samorozwój. Osoba, która się nie rozwija, nie jest w pełni zdrowa

Motywacja: dążenie do samorealizacji, (człowiek jest z natury dobry)

•    Realizowanie się poprzez miłość

o Miłość typu D - potrzeba, nastawiona na konsumpcje, egoistyczna o Miłość typu B - autentyczny stosunek dwóch kochających się ludzi (;d), stanowi akt rozwoju jednostki

•    Zachowanie warunkowane jest przez teraźniejszość

•    Samorealizacja jest darem, który nie każdy umie wykorzystać Techniki badawcze:

•    Self reports osób

•    Q-sort - podzielenie kart z napisami na kategorie

•    Badania eksperymentalne (LSD-25)

Terapia skoncentrowana na pacjencie (Rogers) - zachowanie terapeuty powinno być kongruentne (zgodne z przekonaniami), powinien on bezwarunkowo akceptować pacjenta i wczuć się w osobiste doświadczenia pacjenta.

Grupy spotkaniowe - Ich celem jest przyspieszenie osobistego rozwoju, poprawa stosunków interpersonalnych itd. W grupie istnieje facylitator odpowiedzialny za odpowiedni nastrój, klimat.

Zasady wychowania humanistycznego (Heath):

1.    Dążenie do integracji osobowości

2.    Rozwój autonomii jednostki

3.    Kształtowanie postaw allocentrycznych

4.    Poszerzanie świadomości

5.    Formułowanie tożsamości

Podsumowanie: dwa podejścia do wiedzy psychologicznej

1.    Podejście eklektyczne: Aby stworzyć ogólnie akceptowaną psychologię, trzeba połączyć wiele jej koncepcji, bo każda wniosła coś oryginalnego do tej nauki.

2.    Podejście klasyczne: Badacz musi dokonać wyboru, bo koncepcje są wzajemnie sprzeczne i konkurencyjne.