Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne (ZOK) przejawiają się w zachowaniach kompul-syjnych mających na celu zmniejszenie niepokoju wywołanego obsesyjnymi myślami. Jednostka stara się zignorować te myśli czy impulsy i uznaje, że są wytworem jej umysłu (nie są narzucone przez zewnętrzne siły), pomimo to odbiera je jako nieprzyjemne i natrętne.
Nowe uzależnienia wykazują cechy wspólne z zaburzeniami obsesyjno-kompulsyj-nymi, takie jak niepokój narastający przed rozpoczęciem działania, niemożliwość kontrolowania zachowania, poczucie naglącej konieczności rozpoczęcia działania i spadek czynnika niepokoju po osiągnięciu spodzie wanego celu.
W związku z podobieństwami do ZOK można pokusić się o zastosowanie wspólncgi > modelu leczenia, które usystematyzowaliśmy poprzez wprowadzenie w obszar kliniczny. Ryzyko, jakie pojawia się przy leczeniu tego rodzaju zaburzeń, polega na pojawieniu się silnej zależności między pacjentem a terapcu tą i samą sytuacją terapeutyczną. Konieczn.i jest jednak niezwłoczna interwencja wszędzie tam, gdzie pacjent traci autonomię i umięjęl ność podejmowania decyzji. Każdy maty po stęp pacjenta powinien zostać nagrodzony, ponieważ podnosi to poczucie jego wartości, skuteczność działania i umiejętność stawienia czoła problemowi.
Model leczenia przyjęty przez SIIPC
(Włoskie Stowarzyszenie Przeciwdziałania Patologiom Kompulsyjnym)
Leczenie odbywa się podczas spotkań, w czasie których dąży się do osiągnięcia wyznaczonych celów, dzięki strategiom zapożyczonym z modeli systcmowo-rełacyjnego i kognitywno-be-hawioralnego.
Terapia składa się z następujących po sobie etapów pozwalających w krótkim czasie, krok po kroku, osiągnąć wyznaczone cele. Osiągnięcie każdego kolejnego ze wskazanych celów jest punktem wyjścia do zmierzania ku celom następnego etapu.
Przejdźmy do zilustrowania schematu, według którego jest zbudowany nasz model:
I etap
- stworzenie klimatu empatii,
- przerwanie stanu patologicznej homeostazy sprzyjającej występowaniu objawów (środowisko rodzinne, relacje interpersonalne),
303