CIMG0066

łach i tam umierają: niektórzy z tak dużą ilością pieniędzy przy gjl bie, że mogliby za nie kupić całą wioskę. Sędzia pokoju powiedział -! te jedna ze zmarłych osób miała przy sobie 1400 funtów.

Pewna kobieta uciekając do Croydon leżącego 16 kilometrów na po. łudnie od Londynu i spoglądając na Streatham Hill, powiedziała „żegnaj zarazo”, lecz wkrótce zachorowała, a na jej klatce piersiowej pojawił; się znaki Boga.

AAmiepidemie w ,A'^^Cł*p^clS! cKot*oba przybywa z .Londynu

Raffe Dawson powrócił z Londynu, gdzie szalała zaraza, do ojca mieszkającego w Bradley - wiosce w parafii Malpas w Cheshire, odległej o 300 kilometrów od stolicy. Księgi parafialne odnotowują fakt, że zaraził się, przebywając w Londynie: jest to kolejny przykład przenoszenia choroby ; na dużą odległość. U Raffe Dawsona wystąpiły charakterystyczne objawy i ostatecznie zmarł on 25 lipca 1625 roku. Obliczyliśmy, że musiał zachorować około 18 lipca, podczas pobytu w Londynie. Pochowano go w pobliżu rodzinnego domu, gdyż na cmentarzu parafialnym nie zezwo- j łono na pochówek zarażonego ciała.

Wkrótce zachorowali pozostali członkowie rodziny oraz służący. Wszyscy zostali pochowani przy domu. Raffie Dawson zaraził na pewno pięć osób przebywających w domu oraz prawdopodobnie dwie pozostałe - swojego wuja Richarda Dawsona i młodszego brata Johna. Wskaźnik zachorowalności był w tym przypadku duży.

Kiedy u Richarda Dawsona wystąpiły na piersiach plamy krwotoczne, jedynie jego bratanek John i służąca nadał pozostawali żywi. W księgach odnotowano kolejną przejmującą heroiczną historię:

Chorując na dżumę i przeczuwając, że wkrótce umrze, wstał z łóżka, wykopał dla siebie grób i każąc swojemu bratankowi Johnowi Dawson wrzucić do niego słomę, a grób znajdował się niedaleko domu, położył się w nim i odszedł z tego świata; tak zrobił, ponieważ był silnym i dużym mężczyzną, a bratanek i dziewka mogli go potem pogrzebać.

Ostatnią zmarłą w tym domu osobą była służąca, która zaraziła sąsiadów - rodzinę Clutton - tuż po wystąpieniu u niej symptomów choroby. Wkrótce zmarło tam dwoje dzieci i ich matka Maude Clutton. Zarazili oni trzecie dziecko, które było ostatnią chorą osobą w tej niewielkiej wiosce.

Historia tej małej epidemii w Malpas pokazuje, w jaki sposób zaraza mogła przeskoczyć na dużą odległość z Londynu. W Malpas wybuch epidemii został powstrzymany i zmarło jedynie 13 osób. Przyczyną tego była prawdopodobnie mała wielkość wioski oraz izolowanie chorych osób.

John Handley mieszkający w Shocklack, parafii sąsiadującej z Malpas. odwiedził ją w trakcie trwania miniepidemii. Zaraził się i został pochowany 3 września 1625 roku. 23 września zachorowały również jego dzieci: John (15 lat) i Elizabeth (19 lat). John zmarł dwa dni później.

Ponieważ jego śmierć była nagła i znaleziono na jego ciele czerwone plamy [znamiona], przypuszcza się, że zmarł na dżumę. Przeto jego matka Elleyn Handley i brat przyrodni Randle Gylbert przynieśli go do kościoła. Pochowano go na cmentarzu przykościelnym przy wieży na końcu alei, bez odprawienia mszy, bicia w dzwony czy zachowania innych obrzędów.

Elizabeth Handley zmarła dwa dni później 27 września.

Ponieważ na jej ciele były widoczne czerwone plamy i wrzody pod pachami, podobnie uznano, że zmarła z powodu dżumy. Pochowano ją w środę 28 września w gospodarstwie matki blisko sadu.

W poniedziałek wspomnianą Elizabeth Handley wydobył z grobu i przeniósł do kościoła jej przyrodni brat Randle Gylbert, aby złożyć ją obok jej młodszego brata Johna Handleya, bez odpraw ienia jakichkolwiek obrzędów kościelnych.

Elleyn Handley (matka) została pochowana 9 października 1625 roku.

Ponieważ jej dwoje dzieci zmarło z czerwonymi plamami [znamionami Boga] na ciele, zatem podejrzewano, że i ona umarła na dżumę. Z tego powodu jej syn Ran Gylbert pochował ją przy kościele obok [ciał] jej dwojga dzieci, Johna i Elizabeth Handley.

89