CIMG0139

micszkującej wybrzeża Morza Śródziemnego w okresie od 541 do 700 roku o 50 procent. Historyk opisujący drugi wybuch choroby w 558 roku przekazał, że po pierwszej epidemii choroba nigdy nie osłabła, nastąpiło jedynie jej przemieszczenie do kolejnych miejsc — historia podobna do epidemii dżumy krwotocznej we Francji. Przenoszenie z miejsca na miejsce na powolnych statkach kupieckich potwierdza po raz kolejny długi okres inkubacji. Ponownie możemy stwierdzić, że nie był to przypadek dżumy dymieniczej.

Między dżumą w Atenach (tysiąc lat wcześniej) a dżumą krwotoczną można znaleźć uderzające podobieństwa: sugerowane pochodzenie z okolic Etiopii, obrzęknięte gruczoły limfatyczne, majaczenia, gorączka, czarne pęcherze, przenoszenie w kontaktach bezpośrednich, krótki okres występowania symptomów chorobowych przed śmiercią, dotkliwe pragnienie. Wszystko wskazuje na to, że były to wczesne wybuchy dżumy krwotocznej.

T^ołę-ga dżumy krwotocznej y\cx Bliskim WscWodzi&

Ludność Bliskiego Wschodu znała dżumę wiele lat przed pojawieniem się czarnej śmierci. Kiedy powróciła w połowie XIV wieku, została tam natychmiast rozpoznana. Dżuma Justyniana była jednym z wcześniejszych wybuchów choroby. Muzułmanie pamiętają makabryczną historię choroby z roku podbicia Bliskiego Wschodu w VII wieku. Kronikarze odnotowali, że w historii islamu było pięć wielkich epidemii dżumy. Pierwsza datowana jest na rok 621. W drugiej epidemii w 638 roku, opanowującej Syrię, Irak i Egipt, zmarło około 25 000 żołnierzy muzułmańskich. Następne uderzenie nazwano wielką dżumą, ponieważ w 688 roku przeszła przez Basrah , jak powódź”. Czwarta wielka epidemia dotknęła ponownie miasto w 706 roku. W Iraku i Syrii w 716 roku wystąpiła „dżuma dostojników”, a w Syrii w okresie od 688 do 744 roku następowały kolejne wybuchy choroby co 10 lat.

Kiedy epidemie siały spustoszenie w Imperium Islamskim, muzułmanie poszukiwali lekarstwa niezbędnego do uleczenia chorych. Epidemia wpłynęła na postawę kulturalną tradycyjnej społeczności muzułmańskiej. Zapisy wskazują, że ówczesne pandemie były porównywalne z czarną

■ cią (która _uder2yła 600 lat później) w kontekście sposobu przekazania choroby, konsekwencji społecznych i ekonomicznych oraz cy-yiczności nawrotów.

Najwyraźniej dżuma krwotoczna istniała i miała się dobrze w swoim bastionie na Bliskim i Środkowym Wschodzie setki lat przed pojawieniem się czarnej śmierci. Jak zawsze możliwość przemieszczania zawdzięczała rozwojowi handlu.

7S] ieLucKwyfkAd żółta zaraza

Śmiertelna epidemia znana jako żółta zaraza nawiedziła Europę w VI wieku naszej ery, powracając w wieku VII i przez wiele następnych lat Wybuchła w południowej Anglii w roku 664, skąd przeniosła się do Nort-humbrii i Irlandii. Była aktywna w miesiącach letnich. Znaleziono też wzmianki na temat jej obecności we Włoszech, Francji i Hiszpanii. Wia-'finni!v^zaraza utrzymywała się przez długi okres (możliwe, że ¹. ^at)» choć w Anglii epidemie tej choroby występowały sporadycznie. ożliwe, że choroba była endemiczna w południowej części Europy i rzadko przekraczała kanał La Manche, powodując letnie wybuchy zachorowań w Anglii.

Czy dżumy ateńska, dżuma Justyniana, dżuma z wczesnych lat Imperium Islamskiego oraz żółta zaraza były epidemiami dżumy krwotocznej. Jeśli tak, czy (zwłaszcza żółta zaraza) w niewielki sposób zwiększały częstość występowania mutacji CCR5-A32 do jej estymowanego poziomu 1 na 40 000 osób przed pojawieniem się czarnej śmierci? Taki scenariusz wydaje się wielce prawdopodobny.

Szal

ejc^ca

dżi

k^wotoczi

\\.ryr

Zaraza nie zatrzymała się na Bliskim Wschodzie: zmierzała na połnoc do Antiochii, a stamtąd przez Turcję, Azję Mniejszą i Ukrainę uderzała regularnie na Imperium Islamskie.

W 1266 roku Genueńczycy założyli na Krymie Kaflę (obecnie Teodo-. x która stała się głównym portem dla wielkich okrętów kupieckich. Na Donie rozwinęła się żegluga przybrzeżna do Tany (obecnie Azov. leżący

209