Opactwo w Tyńcu, którego fundację ok. 1060 r. przypisuję się Bolesławowi II Śmiałemu.^
królem obwołany zestal syn Beli I <ścjz* I, szybko jednak został zrzucony z trutni wskutek intcrwvnc)i niemieckiej. Bolesław II nie zamierzał tracić cennego sojuszu Aa i zaledwie kilka miesięcy później wkroczył ru Węgry. Tym razem wypraw* mc przyniosła stuprocentowego sukcesu. Strony zawarły kompromis Iron zachował popierany przez Niemców Salomon, jednak Geja I otrzymał władzę nad d/icini-Ci| ru leżącą niegdyś do jego ojca i obejmującą trzecią część kraju Przez kolejnych kilka lat panowania uwagę Bolesława II przyciągała polityka wewnętrznu i nic podejmował zakrojonych na większą skałę działań wobec południowych sąsiadów Mimo to od 1068 r ponownie zaczął unrirsiać kenflikt polsko-czeski. Polski książę, grożąc zbrojną interwencją i gromadząc wojsko nu granicach. wymusił na Czechach wybór Jaromira na biskupa Plagi. tworząc tym simym silną opozycję wobec Wrjtysłs-wn II W tym samym mniej więcej czasie polski władca przesłał płacić Itybul ze Śląska, a ru pograniczu obydwu państw coraz częściej dochodziło do zbrojnych potyczek. Nn agresywne zagrywki Bolesława II zareagował wrcsżCK kroi Niemiec Henryk IV. który jako nominalny zwierzchnik obydwu państw wezwał księcia polskiego, a także czeskiego do przybycia tui zjazd w Móni Bolesław II przybył w umówione miejsce i obiecał poprawę. Już w nu-■jępnym roku jednak uderzył na < zcchy. Tym razem przebrał miarę. Ilcmyk IV. zaniepokojony s.iimxł/>ch!nicią iknychczasasscgo wasala, zwołał wyprawę przeciwko Polsce, t esorstwo, choć potężne, było jednak tworem coraz mnsci -prawnym i przeżywało poważne trudności polityczne. Bolesław II Śmiały potrafił to wyko
rzystać w mistrzowski sposób. /'onim.iakakn'-wiek wyprawa zikilałi się Abrfci. namówił Wielctów, aby na pewien czas zaprzestali napa śęi na tereny Sasów. a następnie poto/urninl się z wrogą Henrykowi IV opozycja sutką. Nieza-grożciu przez Wieleckie najazdy Sasi wszczęli w Niemczech boni. umcmożliwiają, jakąkolwiek zbrojną ekspedycję przeciw Pohęc
Wyiłarzenia te były jednak dopiero fsic/ąt-kłem polsko-niemieckiego konfliktu W tym samym roku 1075. w którym tui Polskę miała mszyc ccsjrska wyprawa, na Ironie Stolicy Apostolskiej zasiadł wielki reformator Kuse usta - pipie/ Grzegorz VII Kolejny na-SlCpCą&w Piotra stawia! wtailzę duchowną pis-(Mil wszystkimi koronowanymi głowami. Jego zdunem każdy władca, nawet cesarz Niemiec, do niedawna sam mianujący papieży, powinien liyC lennikiem Kościoła Jak nietrudno ale domyślić. Henryk IV nic byl zachwycony tak nowatorskimi pomysłami, za wszelką cenę pnJłtował więc doprowadzić do upadku ambitnego papież*. Najważniejszytn elementem -sporu było prawo do inwestytury- czyli ■ilvanouanu na wyższe stanowiska kościelne. W istocie byl to spór o prymat wlailzy świeckiej nad duchowną Rywalizacji! o te uprawnieniu miała sic ciągnąć długie lala. nawet po śmierci Grzegorza VII w 1085 r. i Henry kn IV w- 1106 f. nż do kompromisowego konkordatu ssonnaclicgo z roku 1122. Jednak itl tym sporze, w czasie jego trwania, skorzystało wiele państw dążących do umniejszenia pozycji Niemiec Po stronic pipieża opowiedział) «ę m m Węgry, o także Polska Bolesława II Śmiałego. Papież potrafił odwdzięczyć sie za to poparcie: w 1076 r.. w obecności 15 biskupów. Bolesław II znsial koronowany aa króla. oznaczało tu ostateczne uniezależnienie ssę Polski od zwierzchności niemieckiej i olbrzymi wzrost jci międzynarodowego znaczenia. Slnbnćć cesarza wykorzystał także sojusznik Bolesława II Śmiałego ticjzn I Jeszcze w 107-1 r. dokonał przewrotu, zdobył tron węgierski i doprowadził do wygnania sprzyja-jącego cesarzowi niemieckiemu Salomona. Po śmierci Gejzy I w 1077 r. Węgrzy obwo-lali królem jego brata Władysław* I cho-esaż w- tym czasie na Węgrzech pojaw il się na czele posiłków niemieckich Salomon, to cesarz, osłabiony u-alką o inwestyturę i wojną domową, nic by! zdolny do wystania oddziałów mających zapewnić przewagę swemu
Ą Bolesław Śmiały nakłada królewski diadem nu głowę węgierskiego ssiudcy Beli I Beninu.