DSC00186 2

Rozdz, 11: Pomiary sytuacyjne 385

Dis ułatwienia późniejszych prac kameralnych po zakończonym pomiarze polowym lub sukcesywnie w trakcie jego trwania należy sporządzić dwa szkice zbiorcze (rys. 11.26, 11-27):

•    szkic osnowy pomiarowej przedstawiający rysunek sieci i jej nawiązanie, numerację poszczególnych ciągów i punktów oraz miary (kąty poziome i długości boków, miary bieżące punktów posiłkowych),

•    szkic przeglądowy szkiców potowych pokazujący na bokach osnowy pomiarowej położenie i zasięg obszarowy szkiców o określonych numerach.

11.6. Zasady generalizacji konturów szczegółów terenowych podczas pomiaru sytuacyjnego (wg instr. G-4 §6)

Generalizacja polega na celowym pominięciu szczegółów drugorzędnych i mało znaczących. Pierwszy etap generalizacji, dokonywany już podczas pomiaru terenowego, polega na uogólnieniu i doborze zdejmowanych elementów sytuacji terenowej. Stopień generalizacji zależy od rodzaju szczegółu, charakteru terenu i skali późniejszego opracowania. Generalizacji podczas pomiaru podlegają: granice działek o nieutrwalonych załamaniach, kontury budynków i budowli, ogrodzenia trwałe, kontury użytków gruntowych oraz szczegóły terenowe przedstawiane na mapie symbolami.

Gdy granica działki o nieutrwalonych załamaniach jest linią krzywą lub łamaną, wtedy stopień generalizacji zależy od charakteru terenu, a zatem:

a)    dla terenów zurbanizowanych wychylenie linii granicznej od prostej łączącej najbliższe pomierzone punkty granicy nie może być większe od 0,1 m (po obu stronach sprostowanej granicy),

b)    dla terenów rolnych 0,2 m,

c)    dla terenów rolno-leśnych na obszarach górskich i podgórskich 0,5 m.

Prostowanie odcinków konturów sytuacyjnych zależy od grupy dokładnościowej

szczegółu terenowego. Maksymalne odchylenie faktycznej linii konturu od ustalonej linii prostej nie powinno przekraczać:

•    ±0,1 m dla szczegółów I grupy,

•    ± 0,2 m dla szczegółów II grupy,

•    ±0,75 m dla szczegółów III grupy.

Podczas pomiaru konturów budynków metodami bezpośrednimi należy mierzyć występy i wgłębienia większe od 0,3 m. Jeśli elementy te są mniejsze od 2 m, wtedy można je wyznaczać za pomocą czołówek lub miar bieżących przy ścianie przyziemia.

Dla ogrodzeń trwałych stosuje się te same zasady pomiaru występów i wgłębień co dla budynków. Należy również zdejmować bramy od strony dróg i ulic oraz mierzyć szerokości ogrodzeń przekraczających 0,3 m.

Kontury elementów naziemnych uzbrojenia terenu większe od 0,5 m należy mierzyć sposobem zapewniającym ich prawidłowe naniesienie na mapę sytuacyjną. Jeśli dłuższy wymiar konturu armatury nie przekracza 0,5 m, wówczas mierzy się tylko położenie środka jego rzutu. Przewody naziemne i podziemne o szerokości poniżej 0,75 m wyznacza się poprzez pomiar przebiegu ich osi. Dla przewodów, kanałów, wiązek kabli lub innych urządzeń podziemnych o szerokości ponad 0,75 m należy określić położenie rzutów zewnętrznych krawędzi tych urządzeń.