DSC00236 2

54 fortepian Szopena

tomów />ciW * Juliuszu Słowackiego, wydawanych

Juliann Krzyżanowskiego. Współpracował _w (J, ^,>"‘^l    _r.

wszystkich tego poety, wmI.iw.iiic*; pod redakcj.. °^r/t‘^niu edyd^S

•i 1»<* if»o śmierci kierował pracami na końcowym" ‘^,lil,s^ K|.^

(iii.ii). w l'.irv/ti) i wmlal komplet Mickivwicx_oxv^ \.^U>ma^i.

/Ymptas" z roku lS-f» (IW). Był inicjatorem edytoj

>kichvmianfc>[CH>nsci<m\ chpicrwiKlnik<>w. \v_te.^: . ,... I Serij ₀ ^

kiewic/owskie IW;/c z lat 1822-1823 (1955) oraz 'T' "^y’^dal m.in y¹*.**

* Kordia,^ '

Fortepian Szopena

(Ypri ma Norwida napisany na przełomie lat 1863--» ^Poeroat “* _r^loku 18b5, _w niewielkim stopniu zmieniony z_ostat -IStrł. °&**^on\.*_{]e Mecum}. Już w Promethidionie Norwid pisał, ii włączony do -    panoszenie ludowych natchnień do pot#

^nU‘^Zę S^ee?Ludzkośc całą - podnoszenie ludowego do Ludzkości [...] jako zaśpiew na_ ęnaj ^    _wiei_kiej _{kuUury śródz}i_emno.

Poemat ^forf^ _ku', Chrześcijaństwa, której symbolem jest muzyka morsktei - “«>    ^_{do owej tradyc}ji, jak i do ludowej piasto*

.Szopena.^na"    _Szopena, w doskonały sposób łącząca ducha z lite-

TSilSc (natchnienie) z formą, jednoczy się zarazem z narodem

wędrującym “^J^Sm^weHedności męki jest zniszczony for-

go zamachu na Teodora Berga, namiestnika cara - wyrzucony na ulicę przez carskich żołnierzy z okna pałacu Zamoyskich).

Norwid mistrzowsko przekazał w poetyckim słowie zarówno biografię twórcy, jak i dźwięk muzycznej frazy jego utworów. Poeta złożył hołd romantycznemu natchnieniu, odczytywanemu przez niego jako otwarcie na głos Boga.

Fragment

nvm l:/^0man!^{y2mie ws}P^ó,istnialy dwie wizje świata. Jedną, w pew-*^{1 pr/ckazaną} P^rzez oświecenie, można określić mianem holi-

Podstawę drugie, Stanowiło pnickonanie , jego taiemmczota , niemożności ogarn' częściowo opisać ,edynie poezja nTT ' "“»*• K<- * _M

• . miewające’! do catóovat« winienia zarówno z\*ń& 5tyC^znC'’ ^/l _k i historii.Taka Vonccpqa świata \cst mewąipYiwie charakie-_nVy.v^rotiy’    , hetilizmu, a w krt^u polskiej myśY\ mozoRcznei dia . icv

t«.vc«'^ad'^a

_rysiyczna

vviaO*r.niu

kowanym w czasopiśmie nAthenaum" (1798). Bv\

• _    /<»» Ml l«V*l t !•» jC .    • .

ocznego»

wypowiedział się Fryderyk Schlegel wslyp^

nowej powieści, gatunku, który z geno^e^'^^^^ jedyny pozwalał opisać świat. L czasem, wedlue i..T“r

M7t)wv u J ^,C,,L'le 116,opuhli.

fragmentaryczność stała się cechą gatunkową wielu „.'J'""' ''**** określeniem gatunku. Pojawiały się zatem w omawianci •    '' ^na’*^ei

Iowo niedokończone, otwarte na różne uzupełnienia 2 i!" ^W"'^{ury tc}‘ menty, ułamki, wyjątki, urywki, ustępy. C)Lśle„,_t j ™

10 się często w tytule utworu (tego typu konwencję wykpił ™ łTt Kazimierz Tetmajer, tytułując jeden ze swoich wierszy hJJ,,_ako, dzo często pojawiały się w tytułach sygnalizujące tragmentaryczn^' przyimki „z czy „ze (-> Józef Ignacy Kraszewski Ze wspomnień . c_v prian Norwid Z pamiętnika). W ten sposób wyrażano sprzeciw wobec poetyki klasycyzmu, już laurence’a Sterne, autor Podroży sentymenlal■ nej przez Francję i Wiochy (1768), zademonstrował taki właśnie, dygrc-syjno-fragmentaryczny styl pisania.

-► Adam Mickiewicz planował napisać Ułamki z poematu Dziady. Według podobnej zasady powstała ich część I. Jak wiadomo części 11 i IV poprzedza się częścią III, uzupełnioną słynnym Ustępem, fragmentem gatunkowo niezwiązanym z dramatem, stanowiącym jednak swoisty komentarz do niego. Z kolei zamysł Mickiewicza podjął -+ Juliusz Słowacki i zaczął pisać w nawiązaniu do II części Dziadów - swoje Dziady, określone przez wydawców mianem fragmentu. Do Dziadów nawiązał ponownie w niedokończonej Próbie złączenia poematu o tajemnicach genezyjskich z „Dziadami . Warto dodać, iż Słowacki podjął również próby polemiki z Mickiewiczem i kreślił fragmenty utworów zatytułowanych Konrad Wallenrodowi fb/i Tadeusz. Ten ostatni utwór, określony przez wydawców tytułem Pan la-deusz. Fragmenty dalszego ciągu eposu, był poświęcony tragicznemu odwrotowi armii napoleońskiej spod Moskwy' i wizycie Napoleona w Sop \ cowic. W -* poemacie dygresyjnym -> Beniowski. Pięc pierw>zyc * pnsm (1841) fragmentaryczność była zamierzona, podobnie jak w wrypa