DSC01875 2

nia dla zabezpieczenia najbardziej ekonomicznego i odpowie^ go przeprowadzania robót przy przygotowaniu wybuchu.

W wielu przypadkach okazuje się celowe zostawiać w rze puste miejsca zapełnione powietrzem, ponieważ takie wpływają dodatkowo na efektywność działania wybuchu, rając możliwość dodatkowego przemieszczenia skały. Fizyi^u uzasadnienie pozostawionych w otworze pustek powietrznych)* takie, że przy roacałonowaniu ładunku MW następuje obniż*«. maksymalnego (pikowego) ciśnienia fali uderzeniowej i rów*, mierny rozdział energii na całej długości otworu strzało*, go. Zwiększa się przy tym pożyteczne wykorzystanie energii wybuchu; uzyskuje się równomierne r oz drabia nie skał oraz zmn*. sarnie zużycia MW.

Ostatnio coraz częściej stosuje się konstrukcje ładunków fc*. mulacyjnych zabezpieczające uzyskanie większej efektywno* i ekónomiczności wybuchu.

Inicjowanie ładunków w otworach strzałowych. Wyróżnia ą* inicjację przednią, tylną i pośrednią. W kopalniach polskich przestrzelaniu w węglu stosuje się inicjację przednią, tzn. nabój udarowy umieszcza się z przodu otworu, jako ostatni. Dla zabezpieczenia przekazywania detonacji dno spłonki zapalnika elektrycznego (ZE) ostrego należy skierować w kierunku ładunku. Przy inicjacji pośredniej nabój udarowy umieszcza się w środku is-d unie u. Celowe byłoby umieszczenie dwóch ZE ostrych przeciwnie skierowanych, aby przekazywanie detonacji następował: w obie strony ładunku. Obydwa ZE należy podłączyć do źródła prądu, aby w przypadku nieodpalenda jednego ZE mogły odejść oba ZE przy odstrzeleniu drugiego ZE. Przy inicjacji tylnej nabój udarowy umieszcza się na dnie otworu lub jako drugi albo trzeci od dna otworu, przy czym dno ZE skierowane jest w kierunku ładunku MW (do wylotu otworu).

Przy inicjacji tylnej lepsze jest rozdrobienie urobku oraz zachowanie obrysów wyrobiska, dzięki większemu wykorzystania energii wybuchu i współczynnika wykorzystania otworów.

Przy inicjacji przedniej fala detonacyjna przemieszcza sitj w kierunku dna otworu. Oddziaływanie wybuchu i tworzenie się szczelin zachodzi w kierunku swobodnej powierzchni. Powoduje to straty energii i przedostanie się gazów do atmosfery, wskutek czego energia wybuchu jest niewystarczająca do rozsadzenia skały otaczającej dno otworu, co prowadzi do powstawania dużych fajek, zmniejszenia współczynnika wykorzystania otworu i nadrobienia skały.

Inicjacja tylna charakteryzuje się dłuższym czasem oddziaływania gazów wybuchu i całkowitą detonacją MW, przez co podwyższa się ilość energii przechodzącej do rozsadzanego ośrodka i tym samym zwiększa się efektywność rozsadzania. Uwydatnia