DSC02079

11', którego objętość będzie mniejsza od objętości nadkładu z poprzedniej zabierki o wielkość objętości pryzmy trójkątnej 11", stąd objętość zabierki II w nadkładzie powinna być także mniejsza od objętości zabierki I. Zwiększenie objętości zwału IV dla umieszczenia nadkładu z zabierki II, można uzyskać przez usunięcie części nadkładu z poprzedniej zabierki (V) na płaszczyźnie Usuwanie tej części nadkładu prowadzi się koparkami zgar-niakowymi ustawionymi na zwale. Usunięcia nadkładu z płaszczyzny można dokonać stosując wtórny przerzut nadkładu, którego objętość powinna być równa objętości pryzmy z podstawą w postaci trapezu m", s", s, m'. Z rysunku 4.17 wynika, że objętość pryzmy m", s", s, m' zależy od największej wysokości urabiania poziomu nadkładowego dla danego typu koparki nadkładowej. Objętość nadkładu w pryzmie trójkątnej o podstawie m, m, m" nie ulega przemieszczeniu. Objętość ta odpowiada ilości mas nadkładu, które układa się ostatecznie koparką nadkładową na terenie zwałowiska. Jej wielkość na lm frontu robót określa się z powierzchni trójkąta m, m", rri, która zależy od szerokości zabierki A i od kąta stoku zwału (ku, określonego przez własności fizyczno-mechaniczne urabianego nadkładu.

Powierzchnia trójkąta

„ I 11 111 „

m , m, m = Ig

Dla wyznaczenia objętości wtórnie przerzuconego nadkładu wprowadza się pojęcie współczynnika przerzucania wtórnego, przez które rozumie się stosunek objętości wtórnie przemieszczonych mas do objętości nadkładu w zabierce przypadających na 1 m frontu robót. Największą wartość współczynnika przerzutu wtórnego można określić z wzoru

KHnA—0,25 H tg feą 0,25 A tg ku,

^K° ~ %h„a    pii

Z wzoru powyższego wynika, że współczynnik przerzutu wtórnego przy prawidłowo ułożonych schematach zwałowania jest zawsze mniejszy od 1. Największa wartość współczynnika przerzutu wtórnego przy stałej szerokości zabierki A jest wielkością stałą. Tak rozpatrywany schemat przewiduje wtórne przerzucanie możliwie dużej objętości nadkładu pod warunkiem maksymalnej dla danego typu koparki wysokości urabiania poziomu nadkładowego. Zasadniczy schemat eksploatacji dla najmniejszych i największych objętości wtórnie przerzucanego nadkładu przedstawiony jest na rys. 4.18. Ze schematu wynika, że do wybierania zabierki w pokładzie kopaliny użytecznej konieczne jest odkrycie ociosu pokładu z nadkładu pochodzącego z pierwszego przerzutu z I zabierki nadkładowej. Minimalne ilości nadkładu przerzucanego wtórnie zawarte są w polu 1, 2, 3, 4, 5.-

Nadkład ten może być ulokowany w oparciu o skarpę 1, 9 oraz skarpę zwałową z poprzedniej zabierki. Przy konieczności zwiększenia odległości skarpy zwałowej od skarpy kopaliny użytecznej, np. z podstawy 4,5 do 4,6, dla utrzymania szerokości zabierki II równej szerokości zabierki 1, ilość przerzucanych wtórnie mas wzrośnie, ponieważ dodatkowo zajdzie konieczność dokonania przerzutu z pola 1, 5, 6, 10. Tę część przerzutu wtórnego nazywa się przerzutem wtórnym zmiennym.

Przy urabianiu nadkładu koparką łyżkową z zasypywaniem pokładu kopaliny użytecznej wysokość urabianego nadkładu z zachowaniem warunku maksymalnego przerzutu wtórnego może być także określona z rów-