DSC05664

nie bvkK użalił sif teraz Simtc nad nędzą. coraz bar-cUifj patrzył /**<** ł*>* na niesprawiedliwość i krzywd.. łudaką.    ** najpięknirjMi-m ^>NX' »«lt. lw^em serca

cnikg#- wielkiej modrości żydów oj. prawdziwej skruch' « N^łjazni Bożej: niema w nich pieśni <» pobożnych*. _S,V *oabożnicjs/e* (bo Potocki dzielił umyślnie oba wy-ran ) one. niż csiystkk ascetyka zalewające powodzią czasy Sobieskiego i saskie. A zarazem stanął Potocki przez Moralja w rządzie najcelniejszych satyryków pol-sk.vh. nie tylko obok Twardowskiego i Opaleńskiego. ale

1    2 Naruszew iczem i Krasickim zmierzyć się może.

2    prawdziwym botem patriotycznym ich wszystkich prześcignął.

Na szczęście dia nas a spółczesnym na stratę nie myślał Fodgoranin o krakowskim druku, więc ani on. ani enzuTw iu bowna nie wałaszyii Ogrodu ani Mo-mlj-Mr drukując je byłby autor, jak Łochowski i jeszcze bardziej niż on. zmuszony poświęcić jedną trzecią a zarazem najrlurakterystyczniejszą. najważniejszą ^CJęśc swej pracy. Tak ocalała cala (prócz wydarcia kilku Łan sin. cz^z-i się w czasach saskich niepobożna -r>irając duchownych i praktyki religijne, do-pościia).

vm

ZNACZENIE POETY

Smx&i m;«łzy Słowianami typ literatów, od WjMwł rhfcpięcTfh Mysanarych w przyszłym za-.    . ^Skm:>d: * K^Łski. Puszkin i I^rmontow

***•* Przykłady. Pot orki należy do od-

mieoncgo typu, jak Kej lub Turgeniew rozwija we %ilv

^|Kar7*. *.^{laUmj d}°P^irro: P° ^r- »«75, po ukoórzonvm

pięćdziesiątym noku życia, nabiera !**<, j _{cora2 wię}_

kszego rozpadu. I długo należałoby _%zuW ^kladu. zcby kłoś drugi zabrał się, tak jak on. * tiedindziesią-t>m pierwszym roku życia do pisania otbrzyouej dru-giej księgi (Moraljów) i do widocznie szybkiego tworzenia. skoro niemal całej jej pierwszej części, moz* znowu na dwieście stronic folio obliczanej, dokonał.

1 nie różni się ta część od poprzednich, ten sam styl soczysty, barwny, tylko bardziej rzewny:

Mgłą mi oczy zachodzą, ani okulary Pomogą. Nie wiem. czemu? Podobno, żem stary Podobno śmierć, jako kat nim złoczyńcę sana,

Pierwej wiąże, pierwej mu chustą je opina 5 Ale mnie na co wiąże? na co je zasłania

Wszystko wziąwszy, co było oczom do kochania?

Ścinaj! niemasz na rwiecie, z czymby się człek drożsi.

Bo i to w holu serca, w żalu, w płaczu, co żyt Juieś je zawiązała, ba wykłóła raczej.

10 Wziąwszy dzieci. Milszego nic człek nie obaczy-Nie wiąż. otwórz mi oczy na świat opłakany.

Niechaj patrzę na koniec mąk swych pożądany— ścina; czymprędzej! długą chorobą mnie nie rzez. Otwórz, nie wiąż, niech wielkość grzechów swych chaczą. 15 Nie chciały na nie w zdrowiu, niech przy smerd płaczą!

Trylogja, w której Poczet dla nużącej jednolitości stylu, tonu i treści, najniższy zajął stopień s -mija Ogrodowi dla nkurozmaiconej formy ustęęeją. razem złożona jest nietylko olbrzymim obrazem-mozaiką ładu domowego i rządu albo raczej nierządu publicznego za Jana III: jest nietylko doimmetilffn hfctoryrz-