DSC07802

Bardzo istotną zmianą jest zmiana wartości pH cieczy porowej. Z uwagi na wią-janit wodorotlenku wapnia przez ditlenek węgla, alkaliczność betonu i przy pełnej larbonatyzacji (całkowite pozbawienie wodorotlenku wapniowego) pH spada do wartości około 8,3, a więc znacznie poniżej krytycznej wartości pH równej 11,8, poniżej której beton traci swoje właściwości ochronne wobec zbrojenia. Wynika i tego. że utrata właściwości ochronnych otuliny może nastąpić także przy niepełnej karbonatyzacji betonu.

Przyjmuje się, że beton praktycznie nie ulega karbonatyzacji w środowisku nasyconym wodą oraz w bardzo suchym. Największą szybkość procesu rejestruje się w powietrzu o wilgotności względnej od 40 do 80%.

Podstawowym czynnikiem, od którego zależy karbonatyzacja, jest układ porów w stwardniałym zaczynie cementowym, w którym zachodzi dyfuzja CO,. W związku z tym znaczenie mają rodzaj cementu, wskaźnik wic oraz stopień hydratacji. Wszystkie te elementy wpływają na wytrzymałość betonu, a więc, upraszczając, można stwierdzić, iż szybkość karbonatyzacji jest tym większa, im niższa jest wytrzymałość betonu.

Postęp karbonatyzacji zależy od właściwej pielęgnacji strefy zewnętrznej betonu. Na rysunku 7.8 przedstawiono zależność głębokości karbonatyzacji betonu w funkcji jego wytrzymałości i sposobu pielęgnacji po dwuletniej ekspozycji w powietrzu o wilgotności względnej 65%. Stwierdzono, że zwiększenie okresu pielęgnacji na mokro z jednego do trzech dni redukuje głębokość karbonatyzacji o około 40%.

Rys. 7.8. Głębokość karbonatyzacji betonu z CEMI w powietrzu o <p = 65%

Ocena przebiegu karbonatyzacji betonów zawierających popioły lotne oraz granulowane żużle wielkopiecowe winna uwzględniać mikrostrukturę stwardniałego zaczynu cementowego.

Należy zaznaczyć, iż popiół lotny krzemionkowy wiąże część Ca(OH),. W rezultacie zawartość wodorotlenku wapnia w stwardniałym zaczynie cementowym jest