DSC
73

180 Rojdzijł 6. Trzy etapy planowania dydaktycznego

180 Rojdzijł 6. Trzy etapy planowania dydaktycznego

■

|

'Ą

I

M

I

3.    elastyczność — plan „giętki, plastyczny, zwrotny”, możliwy cło skorygo- ¹ wania przy nieprzewidywalnych okolicznościach,

4.    terminowość — „wyznaczenie przyszłego kresu robocie",

5.    skuteczność — wysoka pewność „dobrej roboty” i pożądanego wyniku.

Czy uzyskaliśmy przepis na plan idealny? Pani Humańska w to wątpi:

I Felicja Humańska: Edmundzie, znów nie jestem przekonana!

/ Edmund Technologowicz: A zajrzałaś do oryginału książki Sprawność i błądl I    FH: Nie, ale to by mi niewiele dało. Ten wykaz ma zasadnicze braki.

f ET: Nie może być wyczerpujący. To tylko szkic modelu...

/ FH: Ale nie tego, co trzeba. Plan w szkole ma być wizją nowego, lepszego świa-[ ta. Ma porywać nauczycieli i uczniów do działań. Więc na pierwszym miejscu listy wpisałabym „prawdziwość obrazu", a na drugim - „piękno marzeń”.

ET: Pamiętaj, że emocje wypalają się szybko, a Kotarbiński był logikiem, nie poetą. FH: Był także poetą, bo pisał Wesołe smutki, poezję refleksyjną.

ET: Więc idźmy jego śladem. Plan to „niepewna prawda' albo „twórczy schemat”. FH: Lub „dobrowolny przymus*. Może lepiej nie planować?

ET: Trzeba uczyć się planować. By jak najwięcej na tym zyskać i jak najmniej stracić.

FH: No nareszcie! Zrozumiałeś, że planowanie nam zagraża. Więc uczmy się unikać tego zagrożenia!

ET: Ale z pozytywnym motywem. Uczmy się po prostu coraz lepiej planować naszą pracę.

Planowanie kierunkowe

Pani Humańska chce, by plany dydaktyczne sięgały w lepszą przyszłość świata i by zachęcały uczniów do uczenia się dla niej. Po operacjonalizacji tych wzniosłych celów otrzymalibyśmy w programie kształcenia dwie wiązki: emocjonalno-światopoglądową i poznawczo-praktyczną, ale cele w nich zawarte byłyby zbyt liczne i zbyt bogate, by można było je osiągać jednocześnie. Potrzebne jest ich rozdzielenie na moduły programowe. Nazwiemy to „planowaniem kierunkowym”, bo wytycza kierunki działania edukacyjnego w określonym przedmiocie szkolnym, Planowanie kierunkowe wiąże cele emocjonalne kształcenia z celami poznawczymi oraz wskazuje materiał kształcenia niezbędny do osiągnięcia tych celów. Ma szeroki zasięg - obejmuje cały wybrany szczebel szkoły (np. gimnazjum), rok szkolny lub semestr. Jego zadaniem jest ukierunkowanie czynności uczniów i nauczyciela na ustalone cele. Stanowi strategiczny etap planowania