Image0025

darzyło się to, co już wspomnieliśmy. Wrócili zatem i skierowali się na Akkę, by trwale ją atakować. Dlatego też wyruszyli. Podążała do Akki cała ich konnica i piechota. Wędrowali wzdłuż wybrzeża nie zmieniając trasy na równinie, wybojach, w wąwozach i na otwartej przestrzeni. Ich statki podążały za nimi morzem¹, a na nich [6] znajdowało się uzbrojenie, prowiant, wszystko to, co służyło siłom zbrojnym. A gdyby spotkało ich coś, czemu nie byliby w stanie sprostać, mieli wsiąść na okręty i zawrócić. Wyruszyli ósmego dnia miesiąca ragab [585 AH-22 VIII 1189]. Przybyli pod Akkę w jego połowie [29 VIII 1189]. Podczas ich przemarszu awangarda muzułmanów wyłapywała pojedynczych żołnierzy.

Kiedy [Frankowie] ruszyli, wieść o tym dotarła do Saladyna². Wyruszył więc, aż się do nich zbliżył. Następnie zebrał swoich emirów i radził się ich, czy podążać równolegle do Franków i napotkać ich w marszu, czy udać się inną drogą. Emirowie powiedzieli: „Nie ma potrzeby brać na siebie trudu ścigania ich, ponieważ droga jest wyboista i wąska, a my nie jesteśmy przygotowani tak jakbyśmy chcieli. Uważamy, że należy wyruszyć drogą na równinie i zaatakować ich pod Akką, a wtedy rozdzielimy ich oraz rozszarpiemy na kawałki”. Saladyn znał ich upodobanie do przedwczesnego odpoczynku, ale zgodził się z nimi. Jednocześnie powiedział, że trzeba maszerować równolegle do Franków i zaatakować ich, gdy będą w marszu: „Kiedy Frankowie robią postój, przywierają do ziemi. Nie jesteśmy gotowi na ich przeszkody, więc nie osiągnęlibyśmy naszego celu. Sądzę, że należy z nimi walczyć przed ich przybyciem do Akki”. Przeciwstawili się jemu, więc [Saladyn] usłuchał ich. Frankowie wyprzedzili ich, gdyż wyruszyli drogą KafarkannS³. Saladyn wysłał grupę emirów, którzy podążali za [Frankami], prowokowali ich do walki. [Jednak] Frankowie nie odważyli się walczyć małą grupą. A zatem, gdyby wojsko wykonało wolę Saladyna w kwestii podążania za [Frankami] [7] i walki z nimi przed ich dotarciem pod Akkę, osiągnęliby swój cel i odsunęliby Franków od Akki. Jednakże niezbadane są wyroki Boga.

Kiedy Saladyn przybył do Akki spostrzegł, że Frankowie rozbili przy niej obóz od morza do morza⁴, zamykając muzułmanom drogę. Dlatego Saladyn zatrzymał się naprzeciwko i rozbił swój namiot na wzgórzu KaysSn⁵. Prawe skrzydło (jego wojsk) rozciągało się do wzgórza Al-‘Ayadiyya⁶, a lewe skrzydło do rzeki Al-ćarl⁷. Zaopatrzenie umiejscowiono przy Saffuriyya⁸. [Saladyn] rozesłał listy z wezwaniem oddziałów. Przybyły wtedy do niego wojska [z] Mosulu⁹, DTyar Bakr¹⁰, Singar¹¹ i innych krajów Al-Cazlra¹². Przybył również Taql ad-DIn¹³, syn jego brata. Przybył też Muzaffar ad-DIn Ibn Zayn ad-DIn¹⁴, który był władcą Harr5n¹⁵ i Raha¹⁶. Zaopatrzenie docierało do muzułmanów lądem, a do Franków morzem. Podczas ich pobytu pod Akką odbyło się między dwiema stronami wiele bitew, małych i dużych, pośród nich dni pamiętne oraz bitwy niewarte wspomnienia. Wspominam wielkie dni, aby nie

7

1

Okręty zwolniono z kotwic pod Tyrcm i podążyły one równolegle z wojskiem Gwidona.

2

²¹ Saladyn wówczas był zajęty oblężeniem zamku Beaufort, który należał do Ronalda z Sydonu.

3

Znane jako Kafr Kana lub hebr. Kfar Kana - m. obecnie w pn. Izraelu. Nieraz identyfikowane z biblijną Kaną Galilejską (J, 2:1-12). istnieje również Kana na terenie Libanu.

4

Wojska chrześcijańskie rozbiły obóz na wzgórzu zwanym al-Fuhhar. Akka leży na przylądku, stąd zwrot o oblężeniu „od morza do morza”.

5

^3ł BahS' ad-DIn 97; Ibn ćubayr 274.

6

⁵² Bah5' ad-DIn 97, dodatkowo precyzuje położenie obozu chrześcijańskiego.

7

   Objaśnienie tego terminu sprawia nieco kłopotu Balia’ ad-DTn 97. pisał o an-nahr al-hulw-, czyli Słodkiej Rzece.

8

   Inna nazwa to Scpphoris (EeTUfKopię), miejscowość na pn. od Nazaretu, znana w czasach rzymskich.

9

   Mosul - duże m. w pn. Iraku, nad Tygrysem; rozległy opis miasta podaje Ibn (jubayr 234-238.

10

³⁴ DTySr Bakr - tur. Diyarbakir, kurd. Amed, poi. Amida - duże m. nad Tygrysem w pd.-wsch.

Turcji, stolica tureckiej części Kurdystanu; Ibn Gubayr 241-242,247-248.

11

   Singar (kurd. $ingar) - obecnie niewielkie m. w pn.-zach. Iraku, a także nazwa regionu.

12

   Dosłownie oznacza „wyspę” lub „półwysep". W tym przypadku chodzi o terytoria pomiędzy

Tygrysem a Eufratem.

13

   Al-Mu/.affar TaqT ad-DIn ‘Umar. bratanek Saladyna.

14

   Mu?affar ad-DTn KukburT Ibn Zayn ad-DTn ‘AlT ibn BaktakTn (1154-1232), władca Harranu.

15

   Harran, znane jako Carrhae lub Raqqa, m. na pd.-wsch. Turcji, zob. Stefan Heidemann, Die

Renaissance der SUidte m Nordsyrien und Nordmesopotamien. Stddtische Entwicklung und

wirtschaftliche Bedingungen in ar-Raqqo und Harran von der beduinischen Vorherrschaft bis zu

den Seldschuken (w serii: Islamie History and Civilization. Studies and Texts 40) Leiden, 2002.

16

   Ar-Raha - Edcssa - m. w Turcji. Podczas 1 krucjaty zajęte przez krzyżowców, którzy utworzyli tam hrabstwo Edessy. Miasto mocno zniszczone po zajęciu w 1144 roku przez ZankTcgo.