Image0031

został zaniesiony do Saladyna, a ten ofiarował mu wspaniałe bogactwa i liczne lenna. Ten zaś nie przyjął ich i rzekł: „Uczynił to Bóg Najwyższy, chcę nagrodę tylko od Niego.”

Wysłane zostały do ziem pisma z dobrymi nowinami. Saladyn posłał [gońca] wzywając wojska wschodnie. Pierwszym, który przybył, był Tmad ad-DTn ZankT Ibn Mawdud Ibn ZankT⁸², władca Singar i klasztorów Al-óazlra. Następnie przybył ‘Ala’ ad-DTn⁸³ Ibn ‘Izz ad-DTn Mas‘ud Ibn Mawdud Ibn ZankT, którego wysłał ojciec jako dowodzącego jego wojskiem, a był on władcą Mosulu. Później⁸⁴ przybył Zayn ad-DTn Yusuf*⁵, władca Erbilu. Każdy z nich, gdy tylko przybył, wyruszał ze swoim wojskiem na Franków, a inni przyłączali się do niego i walczyli z [Frankami], a następnie rozbijali obóz. Przybyła również flota z Egiptu i kiedy Frankowie usłyszeli o tym, że się zbliża, przygotowali swoją flotę, by ją spotkała i zaatakowała. Saladyn ruszył z wszystkimi oddziałami i walczył z nimi, aby ich odciągnąć [22] od walki z flotą. W ten sposób umożliwił flocie muzułmańskiej dostanie się do Akki. Jednak Frankowie nie postąpili zgodnie z jego zamysłem i tak walka między stronami trwała na lądzie oraz morzu. Był to dzień pamiętny, jakiego jeszcze nie utrwalono. Muzułmanie zdobyli okręt Franków z mężczyznami i znajdującą się na statku bronią. Frankowie zdobyli tymczasem podobny okręt z tą różnicą, że po stronie Franków było więcej zabitych. Flota muzułmańska przybyła cało do celu.

W roku [586 AH - 1190] król Germanów⁸⁶ wyruszył ze swojego kraju, a są oni najliczniejszą i najbardziej waleczną grupą pośród Franków. Nie dawało mu spokoju panowanie muzułmanów nad Jerozolimą. Zebrał więc swoje oddziały i nie zważając na ich wyczerpanie, wyruszył ze swojego kraju w kierunku Konstantynopola. Król Bizancjum⁸⁷, który był w [Konstantynopolu], posłał do Saladyna informując go o tym i obiecał, że [król Germanów] nie będzie mógł przedostać się przez jego kraj. Kiedy król ^{1 2}

F

*V

Germanów przybył do Konstantynopola, jego władca nie był w stanie zabronić przeprawy z uwagi na liczebność [wojsk germańskich). Odmówił im jednak zaopatrzenia, a nikt z poddanych nie mógł im dostarczyć tego, czego chcieli. Kurczyły im się więc zapasy oraz żywność. Wędrowali, aż przekroczyli Zatokę Konstantynopolitańską i stanęli na ziemi krajów

oo

islamu, a była ona królestwem króla Kilidż Arslana Ibn Mas ud Ibn Kilidż Arslan Ibn Qutulmuś⁸⁹ Ibn [23] Saldżuk³. I kiedy tylko przekroczyli granice, uderzyli na nich Turkmeni⁴ górscy i nie przestawali podążać za nimi. Zabijali tych, którzy się odłączali i rabowali, co się dało. Był to czas zimy, a pora ta była w tamtych stronach okrutna, a śniegi wysokie. Dlatego że wyniszczało ich zimno, głód oraz Turkmeni, więc ich liczba zmniejszyła się. Kiedy zbliżyli się do miasta Konya⁵, wyszedł do nich król Qutb ad-DTn Malik Śah Ibn Kilidż Arslan, aby ich powstrzymać, ale nie miał wystarczających sił, więc powrócił do Konyi. Był w niej jego ojciec, którego uwięził wspomniany syn. Jego synowie rozproszyli się po kraju i każdy z nich opanował jakąś jego część. Kiedy Qutb ad-DTn od nich wracał, ci przyspieszyli, podążyli jego śladem i zaatakowali Konyę. Posłali Kilidż Arslanowi podarunek i powiedzieli: „Naszym celem nie jest twój kraj, naszym celem jest Jerozolima.” Zażądali od niego by zezwolił swoim poddanym przynieść to, czego potrzebowali, czyli pożywienie i inne rzeczy. Kilidż Arslan zezwolił na to, więc dostarczono im czego chcieli. Zaspokoili

19

1

^,2 ‘Im5d ad-DTn ZankT Ibn Mawdfld Ibn ZankT (11^7), bratanek Nur ad-DTna ^M Baha’ ad-DTn 106.

^M Baha’ ad-DTn 113 twierdzi, że stało się to pomiędzy 26 VI a 5 VII.

*' Zayn ad-DTn Yflsuf Ibn Zayn ad-DTn ‘AIT Ibn BaktakTn (zm 1190), władca Erbilu.

Cesarz rzymski Fryderyk Barbarossa.

2

Cesarz bizantyński Izaak II Angclos (1 185-1195).

“ Tur. Kilię Arslan (Qutb ad-DTn Malik Sah Ibn Kilig Arslan), sułtan Rumu w latach 1156-1192 w oryginale: Qilg ArsISn, w polskiej historiografii funkcjonuje pod imieniem jak w tłumaczeniu, w wersji arabskiej - Arislan.

*⁹ Ibn QutulmuS - Kutalmię (zm. 1064), przodek Kilidż Arslana.

3

   W oryginale - Salguq, założyciela dynastii działającego w X wieku. Od XI w. sunnincy Seldżucy opanowali pn. tereny Kalifatu Bagdadzkiego, później rozciągając coraz bardziej swe panowanie na ziemie prawie całego Bliskiego i Środkowego Wschodu. Najbardziej liczącym się tworem politycznym był sułtanat Rumu, lezący na ziemiach Anatolii; Tamara Rice, The Seljuks in Asia Minor, London 1961; Claude Cahen, Pre-Ottoman Turkey. A generał survey of the materiał and spiritual culture and history, c. 1071-/330, New York 1968.

4

   Turkmeni zamieszkiwali wówczas terytoria Afganistanu i pn. Iranu, stąd mowa o ich górskim pochodzeniu.

5

   Konya (Ikonium) - duże m. w środkowo-pd. Turcji, w latach 1097-1243 stolica sułtanatu rumijskiego.