IMG43

2SS

fitngp—t UWftłotMla Utcrni-lic UW- 1WH

O

(pwuna t pimiBj serii uchwal partyjnych O operze „ Wielka przyjaźń" W kfuradclcgo (10 lutego 1948 roku) była skierowana przeciwko „zgubnej dla kompozytorów radzieckich drodze forma Mitycznej". O "antyludowe i (er-aisliaurmr wykoślawienie" oskarża się Dtmtrija Szostakowicza, Siergieja Prokofjcwa. Arama Chaczaturiana i innych Dla ścisłości trzeba dodać, że uchwała ta w roku 19$8 (28 maja) po częściowej korekcie złagodziła napaś tfirwy ton krytyki pod adresem poszczególnych kompozytorów Pozostałe rezolucje zachowały moc dokumentów politycznych obowiązujących do połowy lat osiemdziesiąt wh i chociaż po roku 1956 na ogół niechętnie się do atch | to jndnafc. te wę zupełnie o nich upominało — w oprą-^syntetycznych orna w podręcznikach historii literatury systematyce' Lcntzypomiaasm o aktualności ich ogólnych dyrektyw ^Pecyzie CC psętunęcc mennic wybitnych pisarzy, reżyserów, redaktorów ima, twóecow teatrałnych. fcnmpoiyuuów i muzyków miały szerszą wymowę: | tytko pod adresem określonych środowisk zawodowych, łsmnhg* hea reszty wszystkie dziedziny aktywności twórczej społeczeństwa. Wzorem stessł CC wydawano w poszczególnych republikach związkowych polityczne. Dostosowane do warunków lokalnych Jonulwow' „wyrodnych kosmopolitów”, „bczźSeo-V fs usunięciu z 2PR Acfanatowej i Zoszczenki we 1996 nte osna po przeprowadzeniu zmian personalnych i czystek aa w instytucjach kultury i stuki, a także w organizacjach [ mę ksisps fala rozpraw ■ pogromów, wzniecona w środ-praskasw. Zwykle po ogtosnaaiu kolejnych uchwał aatysh-wtę liczne pukidr zrye oficjalnych krytyków i historyków | wsmdkt pczsyawy indywidualności twórczej, i alairss posagi. Ułtepn jf jako próby wskrzeszenia bądź akmettnup

— jpwyteM) shnswby pewuburttej" (ofcrzllsais W. Druziaa), bąk Jduhatesp psjamt* lub — aajpenśahę „fbrtalirmu" jako net ani ma* grmrftu pnsswóufs'* zarówno twtesnaśt artytycaag. jak i nauki

0    Idaraturas. .jat zaasaa banms, te podobna aarsuty padały pod adresat wybitny rh learatartma—ców (Zyrasueskiege, ■lałwabauma. Proppa). Tym uczonym o anropapfcJał dtew prsypjsywann „•kostawaw" orna „powielanie łuriusijjeąj nauki". przy mym tmgółwis agresywnie pottaktowans nastały próby nawiązania 4© prac A. Wis siała wshisga z sakrnsu potyki historysma). W. Pro ppm — autora Mfommauj Jul książki Ommm Imtmyctm kątki fantastycznej, określono jąko „Wissirłnwsklsgn doprowadzonego do absurdu

1    ofafkurantyzmu".

Szczególna uwagę władze polityczne zwróciły na nauki społeczna, swłasr cza filozofię; poświęciły jej specjalną dyskusję w roku 1947. mającą na calu „wytrzebienie” z radzieckiej filozofii „myśli hurżuazyjnaf", oo w praktyce o/nai/^io wyeliminowanie całe■; prawic klasyozwd filo/ntii mcmiccŁici